COLUMN: Wegwerp

Vrij regelmatig kom ik bij de grotere hotels om, als onderdeel van mijn werk, workshops te volgen of te helpen verzorgen. Er is altijd veel eten tijdens zulke workshops. Het buffet is altijd goed gevuld want de hoeveelheid eten bepaalt deels, zeker in Suriname, of men gemotiveerd blijft tijdens de workshop of niet. Eten is duidelijk een belangrijk onderdeel van onze cultuur. Altijd stimuleer ik deelnemers om goed te eten of te vragen om meeneembakjes. Waarom?

Ik kwam ooit tot de schokkende ontdekking dat deze luxere hotels het overgebleven voedsel weggooien. Zelfs personeel mag het niet meenemen. Vaak merk ik dat ze daarom met plezier bakjes halen voor mensen die dat eten wensen mee te nemen. Maar dat is niet overal zo. Bij sommige hotels moet er eerst toestemming van de chef worden gevraagd. Wees dan niet verbaasd als het antwoord 'nee' blijkt. Toen ik navraag deed naar de reden waarom men er niet voor koos het eten te doneren aan sociale instellingen, moest ik bijna lachen zo belachelijk. Laten we ervan uitgaan dat het waar is. Dan is het voor mij een goed voorbeeld van handelen vanuit angst, negativiteit en pessimisme.

Ik kreeg namelijk te horen dat men dat niet deed omdat de consequenties voor het bedrijf waren in geval iemand ziek werd van het eten daar zij de kwaliteit niet meer konden garanderen wanneer het ergens afgeleverd was. Voor mij was het een kwestie van de kwaliteit niet willen garanderen. Een manager met een beetje een sociaal-maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel zou allerlei procedures kunnen uitdenken waarbij de kans op kwaliteitsderving beperkt of zelfs nihil is. Is het een geldige reden om geen bijdrage te leveren aan het verbeteren van de levenskwaliteit van iemand?

Zoveel kindertehuizen die staan te springen om ondersteuning, kinderen die niet genoeg te eten hebben omdat hun alleenstaande moeder het financieel niet meer kan bolwerken, en al die daklozen op straat die in aantal lijken te groeien. Laatst wees een taxichauffeur naar een stoep en zei: "Die man die altijd daar zat, is precies daar overleden vorige week. Hij was een militair tijdens de Binnenlandse Oorlog." In mijn werk ben ik vaker ex-militairen tegengekomen die hebben gediend tijdens deze zwarte bladzijde in onze geschiedenis. Ja, ik werk voornamelijk met LGBT-ers en ja, ook daar zitten militairen tussen die hun land hebben gediend. Velen van hen zijn zwaar getraumatiseerd en kunnen hun emoties geen plek geven.

Het is ook wel bizar als je die verhalen hoort. Mensen in stukken kappen en in de rivier gooien. Dorpen compleet uitmoorden. En weet je wat ik ook van een van deze mannen heb gehoord? Dat ook zij eten weg moesten gooien als ze wegtrokken. Het scheen dat veel dorpen verstoken waren van voeding daar het dagelijks leven totaal ontwricht was en hun kostgronden verwoest of ontoegankelijk. Destijds kregen de militairen de opdracht alle blikjeswaren te vernietigen ondanks het gesmeek van dorpelingen. Bruut moet dat zijn geweest om mee te maken, voor beide partijen.

Eten weggooien is (een) zonde en als het gedaan wordt terwijl mensen honger lijden op enkele meters afstand vind ik het zelfs een misdaad. Ik denk serieus dat er regelgeving moet komen hiervoor. En dan zal men komen met ISO-certificeringsdingen maar hey, frèk die internationale standaard als het betekent dat mensen honger moeten blijven lijden. Elke standaard die werkt tegen sociaal-maatschappelijke betrokkenheid is sowieso verkeerd. Voedsel is geen wegwerpproduct. Mensen zijn dat ook niet. Waarom zo achteloos met beide omgaan? We moeten stoppen ons te verschuilen achter drogredenen en de rommel aanpakken die we zelf veroorzaakt hebben, willen we wat moois achterlaten voor ons nageslacht.

christiowijnhard@gmail.com