23 April 2022
14:00Gedoe hier, gedoe daar, kleinzerigheid, kinderachtigheid, het land naar de knoppen. Shuffle hier, opschuif daar, technocraat of toch allemaal te laat, het land naar de Filistijnen. Nergens anders ter wereld, alleen in Suriname, zo zijn we nu eenmaal, het land is hopeloos. En dan net wanneer je het helemaal wil opgeven, kom je iemand tegen die je hoop geeft.
Niet een politicus. Niet een filosoof. Niet iemand uit een welingelichte kring, een kenniskring, een hoge pief of lagere paf. Gewoon, een 'gewoon' iemand. In mijn geval was het een nieuwe pedicure.
In mijn resort blijken er ontelbare nagelstylisten en veels te weinig echte pedicuren te zijn. Op zich is dat best te begrijpen - het is glamoureuzer om kunst te maken met en op nagels dan de hele dag het stof van eeltresten in te moeten ademen. Ik vroeg rond en kreeg aanbevelingen, maar er was steeds wel wat met het nieuwe aanbod. Niet deze mevrouw. Mijn apps beantwoordde ze keurig op tijd, in volzinnen, met alle benodigde informatie.
Ik trof tot mijn verrassing een jonge vrouw. Al gauw bleek ze jong in jaren, maar oud in wijsheid en vol levenservaring. Terwijl ze vol overgave schrobde en vijlde, vertelde ze over haar leven. Ze moest al heel jong zelfstandig worden, een prille tiener eigenlijk nog. Naar school gaan, terwijl je geen echt onderdak hebt en het toch volhouden, het is een prestatie.
Ze vertelde hoe ze elke ochtend een uur vóór de start van haar werktijd al aanwezig was om alles in orde te maken en dat ze van haar werk hield, ze wordt er blij van als ze mensen mooie voeten kan bezorgen. Dat ze zelfstandig wilde blijven werken, niet voor een baas. Geen moment kwam er een klacht over haar lippen. Niet over prijzen, over klanten, over de situatie in het land. Het was een verademing.
Het is niet makkelijk zei ze, maar ik ga niet wachten op anderen, ik doe het zelf. Even dacht ik dat ik nu de gewoonlijke tirade zou horen over dat niemand te vertrouwen is, alleen jijzelf, en dat je nooit op anderen moet rekenen: deself-fulfilling prophecy waarmee zovelen zich in een kuil graven waar ze nooit meer uit komen. De kuil van wantrouwen, zelfmedelijden en vooral: gebrek aan zelfreflectie. Want in die kuil is het te donker, zodat je niet in de spiegel kan kijken en daarom jezelf kan voorhouden dat het nooit jou schuld is.
Niet zij. Als iemand je een kans geeft, moet je het nemen: dat is haar devies. Neem die kans, want anders ga je nooit weten of die persoon het met je meende. Ze gelooft dat er genoeg mensen zijn die anderen kansen willen geven, maar dat teveel jongeren en ouderen vanuit wantrouwen en vanuit een gebrek aan zelfvertrouwen de uitgestoken hand wegslaan. Ik herkende dat. Zelfsabotage noem ik dat en ik zie het steeds vaker terug om me heen.
Ze gaf het voorbeeld van iemand die haar na aan het hart ligt en die al heel lang steen en been klaagde over zijn werk. Dat hij er geen zin in had, dat de baas vervelend is. Daar moet je niet mee aankomen bij haar met al haar 23 jaren. Of de persoon er ooit aan heeft gedacht hoe de baas naar hem kijkt, vroeg ze de klager.
Want je bent nooit op tijd aan het werk, en je doet niet je best. Begin alvast met op tijd te gaan en harder te werken, raadde ze aan. En ziedaar: binnen de kortste keren had hij promotie gemaakt en hij gaat nu met plezier naar het werk. Natuurlijk kwamen daarna andere problemen zoals de afgunst van de andere medewerkers, maar dan moeten die ook maar leren om op tijd te komen en hun best te doen, is haar reactie. En hij moest zich vooral niet te druk maken over het feit dat ze hem nu anders behandelden, want, als ze je je succes niet gunnen, dan zijn het niet je vrienden.
Bij mijn vertrek zei ik: "Ik ga mensen over je vertellen als je het niet erg vindt." Ze vond het niet erg.