23 Februari 2022
13:00DE INHEEMSE EN Tribale volken hebben ongekend geduld betracht in de kwestie van de collectieve grondenrechten en zijn er wars van dat geen haast wordt gemaakt met finaliseren van het concept-wetsvoorstel dat bij De Nationale Assemblee ligt. Het feit dat het Saamaka vonnis nog steeds niet volledig uitgevoerd is, ligt hen zwaar op de maag.
De ongerustheid valt te begrijpen, omdat opeenvolgende regeringen geen goede naam hebben als het gaat om het nakomen van beloften. Dat wantrouwen wordt versterkt door het ongebreidelde aantal concessies dat is uitgegeven en er geen zicht is op hoeveel nog zullen worden uitgegeven. Het moet duidelijk zijn dat het ontbreken van wetgeving voor collectieve grondenrechten, na zo'n lange periode, leidt tot onzekerheid bij en bedreiging voor het voortbestaan van de inheemsen en marrons.
Voorzitter Patricia Meulenhof van de presidentiële commissie in deze kwestie heeft over de berichtgeving over concessies gezegd geschrokken te zijn van het aantal dat in het (recente) verleden is uitgegeven. De belangenorganisaties van inheemsen, OIS en Vids hebben hun misnoegen geuit over de nadelen die de inheemsen ondervinden in hun leef- en woongebied. Hoe meer concessies worden uitgegeven, hoe meer de goudkoorts, houtkap, ontbossing en kwikvervuiling in hevigheid toeneemt, hoe rampzaliger de overlevingskansen voor inheemsen en tribale volken.
Frappant is dat sinds de ondertekening van een vredesovereenkomst in1688 tot de dag van vandaag de inheemsen strijd leveren voor wettelijke erkenning van de collectieve grondenrechten. De mensen zijn zeer achtergesteld. Ze leven in armoede hebben geen goed onderwijs en ook de gezondheidszorg laat te wensen over. Toch wordt geen prioriteit gegeven aan het vraagstuk, terwijl in de assemblee te vuur en te zwaard wordt gestreden om gratis verkregen gronden tot eigendom te maken, die naar verwachting grotendeels in de boezem komen van verkavelaars waarbij kopers krom liggen om de prijs te betalen.
Die bezorgdheid bij vooral belanghebbenden is groot, want in feite zullen sommige 'ondernemers' opstaan die slapend rijk worden. Dat ademt een geest van de rijken worden rijker en de armen worden armer. Door de welvaart eenzijdig te kanaliseren worden de zwakkeren in een positie van armoede gebracht. Daar moeten beleidsmakers voorzichtig mee zijn, omdat in zo een oncontroleerbare maatschappelijke situatie de neiging zou kunnen ontstaan om de zittende regering het etiket op te plakken van onbehoorlijk bestuur.
Daartegenover staat de hoopgevende zienswijze van assembleevoorzitter Marinus Bee die onderstreept dat in het vredesakkoord van juli 1989 is vastgelegd dat de grondenrechten van inheemsen en marrons zullen worden geregeld, hun woon- en leefgebied bij wet zal worden afgebakend en dat er een ontwerpwet klaarligt om behandeld te worden. Parlementariër Asiskumar Gajadien gaat iets verder en bevestigt dat de regering het Saamakavonnis moet erkennen en verzekert dat ze van goede wil is om dit uit te voeren. Het noemen van een termijn zal de belanghebbenden beslist goed doen.