Sprookje

Komende zaterdag zullen miljoenen zich weer vergapen aan wat het ‘huwelijk van het jaar’ of van het decennium of nog weer iets anders wordt genoemd. Wat is het dat mensen ertoe brengt om zo vol adoratie te staren naar iets wat geen ander realiteitsgehalte heeft dan elke andere trouwpartij zoals die dagelijks op ontelbare plekken op de wereld plaatsvindt?

In casu gaat het om – naar ik meen – de zoon van de zoon van de Engelse koningin. Die dame, noch haar zoon, noch haar kleinzoon, hebben ooit iets gepresteerd dat die adoratie van al die miljoenen ook maar bij benadering rechtvaardigt. Hun enige verdienste is dat hun wieg stond op een plek waar ook die van hun vader of hun moeder of hun grootvader of hun grootmoeder stond. Ikzelf kan mij niet voorstellen waarom dat een reden zou zijn om ook maar één seconde kennis te nemen van de verrichtingen van deze mensen.

Napoleon Bonaparte kroonde zichzelf tot keizer van Frankrijk. Hij deed het zelfs letterlijk want hij pakte de kroon uit handen van een of andere paus en zette die op zijn eigen hoofd. Logisch, want hij had zich op eigen kracht tot de hoogste positie in het land opgewerkt. Logisch ook als de Russische president of de Chinese of de Franse of de Surinaamse hetzelfde zouden doen. Koning Bouterse klinkt best leuk. Maar hun zoontjes of dochtertjes mogen nooit hetzelfde doen. Tenminste niet zolang zij daar niet hard voor gewerkt, gestudeerd, gelobbied, genetwerkt en nog veel meer hebben.

Anton van den Broek