9 November 2021
12:00NIET EENS TWEEMAAL 24 uur nadat het besluit gepresenteerd was om met particuliere beveiligingsbedrijven in zee te gaan om de veiligheid in de binnenstad en omstreken te verhogen, is het plan van de baan. De belangrijkste reden daartoe is dat het niet vooraf is besproken met de Surinaamse Politiebond (SPB). Die is de vertegenwoordiger van de mensen die het plan in het veld ten uitvoer moeten brengen.
Het is wel verbazingwekkend dat zaken zo te werk wordt gegaan, want het in zee gaan met beveiligingsbedrijven is geen overnight besluit geweest. Het is zelfs onderdeel van het criminaliteitsurgentieplan dat door de regering is goedgekeurd en waar president Chandrikapersad Santokhi al heel lang om vraagt.
De veiligheid opvoeren is voor de president, die zelf ooit minister van Justitie en Politie was, een belangrijk speerpunt. Verder is bij de lancering ook opgemerkt dat het pilotproject geheel in lijn is met aanbevelingen van het UNDP Caribbean Human Development Report 2012, Shift to Better Citizen Security en het IDB Rapport van 2017 Restoring Paradise in the Caribbean Combatting Violence with Numbers. Hoe bestaat het dat een belangrijke partij in dit geheel, dus de SPB, niet op de hoogte is van de plannen van het ministerie om dit door te voeren.
De bezwaren van de bond klinken overigens valide. Er is een tekort aan politiemannen dat opgeheven moet worden om het criminaliteitsvraagstuk afdoende en duurzaam aan te kunnen pakken. Bovendien, en dat is best verbijsterend, roomt de overheid zelf af van de politie door wel driehonderd politiemannen in te zetten voor zestien ministers en hoogwaardigheidsbekleders. Dat is een enorme luxe in een land waar het volk gevraagd word efficient om te gaan met de staatsmiddelen. De politiebond zegt terecht ook dat de particuliere bedrijven door de overheid betaald zullen worden, terwijl dat geld beter geïnvesteerd kan worden in het politie-apparaat.
Het lijkt alsof besluiten die genomen worden voor het justitieel apparaat, op de een of andere manier over het hoofd van de korpsleiding en soms zelfs van de minister genomen worden. Alsof er andere krachten zijn die de besluitvorming aansturen. Een recent voorbeeld dat genoemd kan worden is de benoeming van Shivanand Ramlall tot commissaris van politie om, zoals de president zegt, hem gezag te laten hebben. Ook daar was geen overleg met de korpsleiding. De vraag is of dat nu wel is gebeurd. Mogelijk was de bond dan ook via de korpsleiding in kennis gesteld van dit besluit. Met deze manier van zaken aanpakken laat de leiding van het land steeds zien hoe goed zij is in het spannen van het paard achter de wagen. Daar komen we ook geen stap mee vooruit.