9 Oktober 2021
12:00DE MARRONS HEBBEN keiharde strijd geleverd en zo kunnen afdwingen dat de kolonisator geen andere keus had, dan om op 10 oktober 1760 de vrede te tekenen met de N’dyuka. Een grote overwinning, waar trots aan ontleed mag worden.
Diezelfde trots was ook af te lezen op het gezicht van vicepresident Ronnie Brunswijk toen hij als eerste marron ooit voorzitter werd van de Nationale Assemblee en daarna vicepresident. Zijn woorden galmen nog na in de oren van menige luisteraar en enthousiasteling. 'De emancipatie van een volk kan nooit eeuwig achtergehouden worden' en 'de marronachterban van de Abop heeft een lange weg afgelegd om nu hier te zijn'. Ook zei hij: 'Dit bewijst dat het volk van Suriname de regeringscoördinatie en beleidsuitvoering toevertrouwt aan een marron.'
De vicepresident Brunswijk heeft dat helemaal goed gezien. De keuze om in het binnenland te wonen komt met een prijs, zeker omdat de centrale overheid er maar niet in slaagt de basisvoorzieningen voor de bewoners in het binnenland in orde te maken. Het lijkt soms alsof beleid en voorzieningen in orde worden gemaakt voor de kustvlakte en dat het binnenland, in het verlengde daarvan, wel eens aan de beurt zal komen.
Wat de vicepresident Brunswijk onderscheidt van de persoon Brunswijk is dat hij in staat is gesteld om met beleid te zorgen voor een betere positie van de marrons op het gebied van school, volksgezondheid en al. Maar vooral dat de functie hem in staat stelt met beleid hen dezelfde kansen als ieder ander in de samenleving te bieden. Want daar is nog lang geen sprake van, gezien de ondermaatse voorzieningen in het binnenland.
Brunswijk zou daarin een bron van inspiratie moeten zijn. Voorbeeldig gedrag waarnaar elke jonge marron, die minimale kansen moet zien om te zetten in maximale ontwikkeling, vol bewondering zou moeten opkijken. Naar zijn of haar voorbeeldfiguur. Helaas, laat dat nou net dátgene zijn dat Brunswijk nalaat. Zijn ego staat levensgroot in zijn gezichtsveld en ontneemt hem de mogelijkheid met ruime visie de toon te zetten qua inspirerend leiderschap. Gelukkig zijn er andere voorbeeldfiguren die dat wel zijn. Te denken valt aan granman Matodja Gazon, die in heel Suriname bekend stond om zijn wijze beslissingen en visionaire blik op de toekomst.
De ontwikkelingen in de wereld gaan rap, de marrons kunnen meegaan met deze snelle toekomsttred. De kracht die zij in hun genen dragen is daarbij een vehicle om de processen in goede banen te leiden. Suriname heeft elke burger nodig om dit land uit de blubber te helpen en om daarna de plek in te nemen om samen een krachtige ketting te maken. Laten leiders die valkuilen maar niet vermijden, daarvoor geen sta-in-de-weg zijn. Zij zijn slechts kiezelstenen die uit de schoenen gehaald moeten worden om het pad naar volledige participatie, in comfort te bewandelen. Suriname als land zal daar dan ook van profiteren. Fijne en bezinningsvolle Marrondag.