23 Juni 2021
14:00Het gaat echt mijn verstand te boven dat economische wetmatigheden in Suriname niet schijnen te werken. Gaat de olieprijs op de wereldmarkt met één Amerikaanse dollar per barrel omhoog, komt er nauwelijks beweging in de prijzen van goederen in het buitenland. In Suriname schieten de prijzen echter ongecontroleerd de lucht in.
Wordt er een stroomprijsverhoging aangekondigd door de regering passen winkeliers onmiddellijk hun prijzen aan. Daarop komt nog eens een verhoging wanneer de stroomprijsverhoging daadwerkelijk wordt doorgevoerd. Is de brandstofprijs met twee centen per liter verhoogd aan de pomp schroeft de taxichauffeur zijn ritprijs met SRD 5 en SRD 10 op. Geen enkele economische verklaring kan daarvoor gegeven worden, dan dat dit een mentaliteit is om elkaar te willen uitbuiten.
En het geklaag. Dat houdt maar niet op. Eens zat ik als klant in één van mijn vaste taxi's en jammerde de chauffeur erover dat hij zijn ritprijs had moeten verhogen met SRD 10 toen de brandstofprijs met twaalf cent omhoog was gegaan. Toen ik hem vroeg om de verhoging te onderbouwen kon hij dat niet. "A olieprijs kren, a olieprijs kren", was het enige dat hij steeds herhaalde. Het kon niet tot hem doordringen dat hij zichzelf uit de markt prijsde door zijn inhaligheid en dat hij klanten zou verliezen. Het was ook de laatste keer dat ik gebruik heb gemaakt van zijn diensten.
Wanneer de wisselkoers omhoog gaat past iedereen vanaf de visverkoper, straatventer tot supermarkthouder zijn prijzen aan. Gaat diezelfde wisselkoers omlaag, verlagen ze echter hun prijzen niet. Intussen heeft de regering de wisselkoers officieel laten zweven en hebben vrijwel alle bedrijven hun bedrijfsvoering en prijzen van hun goederen en diensten daaraan aangepast. Wat ze echter niet doen - althans het gros van ze - is de lonen en salarissen van hun werknemers aanpassen zodat die gelijke tred houden met de gestegen wisselkoers. Daar zijn ze te beroerd voor.
Misschien moet er een onderzoek komen naar deze mentaliteit. Wat er in het Surinaamse bedrijfsleven gebeurt, heeft niets te maken met goed koopmanschap. Natuurlijk zijn alle ondernemers en bedrijven uit op winst, want dat is het loon, het salaris van hun inspanningen en daar is niets tegen op. Echter, alles wat daar kennelijk de klok slaat is winstmaximalisatie in het kwadraat ongeacht wie daar slachtoffer van wordt. Dat is asociaal. Helaas kunnen dit soort zaken zich alleen voordoen in een samenleving met een zeer zwak consumentenbewustzijn en zeer zwakke consumentenorganisaties.
ivancairo@yahoo.com