7 Maart 2021
06:00PARAMARIBO - Hindi is na het Mandarijns, Engels en Spaans de meest gesproken taal in de wereld. Het is één van de twee officiële talen van India, die Brits-Indische contractanten meenamen naar Suriname. Omdat ze niet konden lezen en schrijven, verbasterde de taal vanwege diverse invloeden tot Sarnami.
Tien jaar geleden besloot Sharmila Ramratan hindilessen bij het Indiaas Cultureel Centrum (ICC) te volgen. Bij het vijfde niveau constateerde ze dat er geen Hindi-literatuur van Surinaamse origine verkrijgbaar is. Omdat ze al Hindi-gedichten schreef, daagde ze zichzelf uit om hierin verandering te brengen. Eind februari kwam haar eerste Hindinovelle 'Is ghaat ko chor us ghaat gaye' uit.
De titel is de letterlijke vertaling van 'Deze kust tot die kust' en gaat over de persoon Mangroo die van het toenmalige Brits- Indië samen met zijn vrouw en twee kinderen in het zeilschip stapten naar een onbekend land. De schrijver heeft het verhaal in het Engels vertaald. Ze hoopt dat het boek een stimulans is voor anderen om Hindi-lessen te gaan volgen. "Als je iets in Hindi zegt, klinkt het erg poëtisch", stelt de auteur.
Op de kaft van het boek heeft de auteur linksboven een zwart-wit foto van haar grootvader, Mangroo, geplaatst. Een zeilschip symboliseert de Lalla Rookh, waarmee ze de reis maakten van Calcutta, Brits-Indië naar Suriname. "De zee en het zeilschip zijn als het ware de getuigen van de duizenden Indiërs die naar Suriname en andere delen van de wereld zijn vervoerd."
Het verhaal speelt zich af in India, Suriname en Guyana. Het boek bestaat uit drie delen. Het eerste gedeelte speelt zich af in Calcutta, India waar Mangroo samen met zijn vrouw en twee kinderen hun woonplaats verlaten op zoek naar een beter bestaan. Commewijne vervult de centrale plek in het tweede gedeelte waar de schrijfster inzoomt op het leven van Mangroo als landbouwer, arbeider van de suikerfabriek Mariënburg en opzichter van zijn dorp. In het derde deel bevindt de hoofdpersoon zich in Guyana. "Dit iseigenlijk de hele climax van het verhaal, want in Guyana vindt hij zijn jongere broer terug. Bij zijn vertrek liet hij die achter."
Ramratan benadrukt dat het verhaal fictief is, wel met bestaande plekken en gebeurtenissen. "Mangroo is wel echt mijn grootvader geweest, maar de overige mensen heb ik verzonnen om er een smooth verhaal van te maken", legt ze uit. Omdat Ramratan geen schrijfervaring heeft, raadpleegde ze Google om het verhaal te kunnen schrijven.
De Engelse en de Hindi versies worden in het middenblad gescheiden met een foto van haar bij het Baba & Mai-monument in Calcutta. Vóór de auteur die de plek toen voor het eerst bezocht, was het bezoek iets magisch. "Ik kreeg een onverklaarbaar goed gevoel, alsof ik bij iemand op bezoek kwam. Toen ik terugkwam beschreef ik het aan mijn Hindi-lerares en zij vertelde me dat het de plek was waar mijn voorouders voor het laatst stonden toen ze naar Suriname vertrokken. Bij hun vertrek spraken ze hun wensen uit en die zijn meegegaan van de ene generatie op de andere. Volgens de lerares heb ik die wensen geërfd vandaar dat ik me zo voelde. Als je teruggaat naar een plek, bevrijd je als het ware de zielen die er vastzaten."
Het boek draagt de auteur daarom op aan de voorouders. Ramratan komt uit een ondernemersfamilie. Eén van haar hobby's is Hindilessen volgen. Nu zit ze op het zevende niveau, dat vergelijkbaar is met het universitaire. Daarnaast verzorgt ze al vijf jaar ook lessen. De auteur is nog van plan twee boeken dit jaar uit te geven. Het tweede zal een korte verhalenbundel zijn.