6 Maart 2021
12:00GEZONDHEIDSZORG IN de wereld maakt grote sprongen vooruit. Transplantaties zijn binnen dit spectrum al enige tijd geaccepteerde alternatieven om bepaalde organen die niet meer goed functioneren te vervangen. In Suriname is in 2019 de eerste niertransplantatie gedaan maar dan wel als donatie vanuit de George Subraj Foundation.
Deze week is er een niertransplantatiekliniek in Suriname opgezet in samenwerking met het Universitair Medisch Centrum in Amsterdam en het Diaspora Medical Team. Het land streeft naar gemiddeld dertig niertransplantaties per jaar. Zeer ambitieus klinkt dat en de directeur van het Sint Vincentius Ziekenhuis Manodj Hindori meldt ook dat, ondanks dat de behoefte groot is, er nog veel werk verzet zal moeten worden om dit streven te realiseren en continuïteit te garanderen.
Er hoeven geen doekjes om worden gewonden. Niertransplantatie is topzorg. Dat is het deel van de zorg waar weinig aan te verdienen valt, wat zeker niet aantrekkelijk is voor de winst najagende verzekeringsmaatschappijen in Suriname. Het zal waarschijnlijk neerkomen op twee keuzes: de particulier betaalt het traject zelf of de staat springt bij om de kosten te helpen betalen. De kosten per niertransplantatie zijn voor nu geraamd op 40.000 euro.
Er is berekend dat de kosten voor drie jaar dialyseren gelijk is aan de kosten voor een transplantatie. En er zijn nu achthonderd mensen die dialyseren. Dus het is helemaal te begrijpen dat de stap naar transplantatie een voordelige is voor de staat. Maar toch is de vraag hoeveel van deze achthonderd mensen werkelijk in staat zullen zijn de transplantatie te betalen. En daarnaast is belangrijk te weten hoeveel garantie wordt geboden dat het natraject, dat bestaat uit het levenslang slikken van dure medicijnen, is gegarandeerd in Suriname.
De Surinaamse volksgezondheid zit in een diep dal, verpleegsters staken omdat ze hun geld (heel) laat krijgen. Sinds de leiding van het SZF is vervangen wordt geroepen dat er daar onderzocht wordt wat er is gebeurd met de vele gelden, maar openheid van zaken komt maar niet. De basisziektekostenverzekering die de staat betaalt voor mensen die het zich niet kunnen permitteren wordt ook geëvalueerd omdat het bestand veel te groot zou zijn en verzekeringsmaatschappijen, die hun winst zien slinken, vragen zich af of ze de ziektekostenverzekering nog in hun pakket moeten opnemen.
Hoe fijn of ook het introduceren van een nieuwe medische mogelijkheid in Suriname is en hoe rendabel het ook is op lange termijn, op dit moment kan niet met de hand op het hart worden gezegd dat het introduceren van niertransplantaties gedragen kan worden door het systeem. Het wordt voor nu een behandeling voor de allerrijksten in Suriname. En juist die groep zou de behandeling in het buitenland ook kunnen betalen.