3 Maart 2021
14:00Lachen is gezond wordt weleens gezegd. Als dat inderdaad zo is, ben ik de afgelopen week een stuk gezonder geworden dan ik al was. Ik heb namelijk heel hard moeten lachen om een bericht dat een grappenmaker op Facebook had gepost en een paar vrienden later naar me hadden geappt.
De grapjas dacht de wereld te verrassen met nieuws dat ik dikke vrienden ben met Clif 'Limbo' Limburg in een poging mij zo een bepaald politieke stempel op te drukken. Hij sleepte collega GillIamo Orban er met de haren bij. Kijk, als hij het daarbij had gelaten was de meneer geloofwaardig gebleven. Met de toevoeging dat ik ook een goede vriend ben van Ramon Abrahams en geregeld te Brokobaka te vinden ben, verdween de geloofwaardigheid als sneeuw voor de zon.
Ik lag thuis op de bank de app met het grote nieuws te lezen en ik lachte zo hard dat de buren moeten hebben gedacht dat buurman rijp was voor PCS. De bekendmaking dat Limbo en ik vrienden zijn was het spreekwoordelijk intrappen van een open deur. Het is publieksgeheim. In onze jeugd hebben we in dezelfde buurt - Flora-project en omgeving - gewoond. We waren praktisch buren. We kennen elkaar dus niet van toen we volwassen mannen zijn geworden en als de gelegenheid zich voordoet dan pakken we samen een borrel.
Eén ding heb ik in mijn opvoeding van m'n ouders meegekregen: zaken als ras, politiek en religie mogen nooit aanleiding of reden zijn om geen vrienden met iemand te zijn of om een vriendschap te verbreken. Met die stelregel leef ik tot de dag van vandaag. Daarom komt politiek niet tussen mij en m'n vrienden. Ik heb ze trouwens in vrijwel alle partijen: VHP, NDP, NPS, Abop, DOE, DA '91, Pertjajah Luhur. Noem maar op.
De tranen rolden over m'n wangen toen ik las over Abrahams en Brokobaka. Dat was echt een kiek. Ik rolde bijna van de bank. Los van de keren dat ik de man als politicus en minister heb ontmoet, geïnterviewd of gesproken mi nanga a man no e moksi. De pogingen die al vanaf 2000 worden ondernomen om mij een politiek stempel op te drukken, zullen altijd mislukken, om de simpele reden dat ik geen politieke kleur heb. Ik stem vanaf de verkiezingen van 1987 en bij elke verkiezing heb ik gestemd op kandidaten van verschillende partijen, omdat ik me heb voorgenomen me niet als stemvee te laten gebruiken. Dus kleur ik het steeds voor iemand achter wiens visie en standpunten over issues ik mij kan terugvinden. Zelfs op kandidaten van kleine partijen van wie ik bij voorbaat wist dat ze niet gekozen zouden worden heb ik gestemd, zoals ook bij de verkiezingen van 25 mei vorig jaar.
Het zet je echter wel aan het denken wanneer je de post zoals die is rondgestuurd leest, en je vraagt je af wat mensen ertoe drijft klinkklare nonsens en verifieerbare leugens te moeten rondstrooien op sociale media. Misschien zou er wetenschappelijk onderzoek naar dit fenomeen gedaan kunnen worden; waarom mensen de tijd nemen zich bezig te houden met zaken die eigenlijk neerkomen op laster in plaats van zich met iets nuttiger bezig te houden.
On a more serious note, het projectmanagementteam dat de Nationale Risk Assessment naar witwasdreigingen voor Surinames financieel systeem heeft uitgevoerd, heeft maandag het eindrapport gepresenteerd aan de governor van de Centrale Bank en in het verlengde daarvan aan de regering. Hoewel het PMT voorzichtig optimistisch klonk en hoopt dat de regering de juiste maatregelen treft om ervoor te zorgen dat de dreigingen worden aangepakt, is dit helaas geen materie waar je van in een schaterlach uitbarst, vrolijker of gezonder wordt. We still have a long way to go.
ivancairo@yahoo.com