22 November 2020
08:12Stamhoofd Ipomadi Pelenapin van Kawemhakan omarmt het viskweekproject dat door stichting Mulokot, een werkarm van het dorpsbestuur, wordt uitgevoerd. De vissen in de Lawarivier zoals de anjoemara en piranha blijken kwik te bevatten door de jarenlange goudwinning in de omgeving. “We lopen hierdoor een groot risico op vergiftiging met kwik,” vreest Pelenapin.
De vis die gekweekt wordt, is de Pacu, die niet onbekend is bij de Wayana’s. Door hun wordt deze vis Wataw genoemd. De Pacu staat ook bekend als Tambaqui of Kumalu. Pelenapin maakt zich al jaren zorgen over de goudwinning in het gebied en de kwikverontreiniging die daarmee gepaard gaat.
Door het viskweekproject wordt de voedselveiligheid enigszins gegarandeerd. Het stamhoofd wil niet graag dat vooral kinderen en zwangere vrouwen de vissen uit de rivier eten. De kinderen kunnen afwijkingen krijgen zoals volgens hem reeds zichtbaar is bij sommige kinderen in de Franse dorpen.
Jupta Itoewaki, voorzitter van stichting Mulokot, zegt dat vis een belangrijk onderdeel is van het traditioneel voedsel van de inheemsen. Door de vervuiling van de rivier met kwik, heeft Mulokot naar alternatieven uitgekeken. De stichting is onlangs gestart met het kweken van vierhonderd Pacu-visjes in een ronde bak met een diameter van vier meter. “De traditionele manier van vissen zal blijven, maar het probleem is dat er ook bijna geen vis is in de rivier. Als iemand geluk heeft, dan eet die vis met kwik,” zegt Itoewaki.
Het project wordt gefinancierd door de non-profit organisatie NextWorldNow Community Investments (NWN), die gevestigd is in de Verenigde Staten van Amerika. Het plan is geschreven door personen die deskundig zijn in het kweken van onder andere de Pacu. Mulokot en dorpelingen van Kawemhakan voeren het plan uit en een deskundige, die onder meer Pacu kweekt in Paramaribo, staat hen bij.
De visjes zullen in een later stadium worden overgebracht in een kreek die met een graafmachine verdiept en zal worden verbreed. Vervolgens zal een deel van de kreek dichtgemaakt worden om te voorkomen dat de visjes in contact komen met het vervuilde rivierwater. Hierdoor kunnen de visjes ook niet wegstromen.
“We gaan eerst al het water weghalen uit het afgebakende gedeelte van de kreek om daarna een plastic laag te plaatsen op de bodem, aangezien er ook kwik in de bodem kan zijn. Daarna wachten we op regen om dat deel van de kreek met water te vullen”, verduidelijkt Itoewaki.
De bedoeling is om over negen maanden de eerste oogst te doen. Elk gezin heeft recht op een aantal kilo’s vis, terwijl de rest zal verkocht worden aan bewoners van andere dorpen zoals de Franse inheemse gemeenschappen. Het geld zal besteed worden om visjes en voer te kopen.