De fabel van patronage

Claudie Doornkamp-Sabajo (NDP)
Shoeket logo

Bron: Starnieuws

25 Oktober 2020 16:50

Voor mij lezen
loadingfoto
previous Claudie Doornkamp-Sabajo (NDP) next


Ik heb met gefronste wenkbrauwen het artikel van Serena Essed gelezen over het ‘patroon’ van de patronage. Sommige mensen zijn er kampioen in om het volk op te zadelen met allerlei theorieën als verklaring voor gebeurtenissen in Suriname. Men doet geen onderzoek om die gebeurtenissen te begrijpen. Ook het logisch denken ontbreekt bij veel mensen, terwijl er voor veel problemen een vrij simpele verklaring is. Het leven is simpel en logisch en daarom is de oplossing ook simpel en logisch. Of niet?

De afgelopen dagen is de benoeming van de first lady in verschillende functies topic of the day geweest. Serena Essed geeft als argument aan dat dit het gevolg is van patronage. Ik ben die mening niet toegedaan en heb hiervoor mogelijk een logische verklaring. Elke politieke partij heeft uit toppers die deel uitmaken van het bestuur van een politieke partij. Het zijn deze toppers samen met de veldwerkers, die het keiharde werk verrichten zodat de politieke partij groeit in aantal zetels. In de politiek draait alles om vertrouwen. Vooral in Suriname, omdat politieke armoede maakt dat iedere politiek andersdenkende wordt gezien als onbetrouwbaar. Wanneer je een bepaalde politieke kleur hebt en je bijvoorbeeld staat te praten met iemand die een andere politieke kleur heeft dan denkt men gelijk dat de persoon gaat overlopen of is overgelopen. Al zeker meer dan vijftig jaar speelt dit fenomeen zich af.

Wanneer een politieke partij regeermacht krijgt, merk je ook vaak dat vooral op hoge gevoelige posities personen worden benoemd, die deel uit maken van het bestuur van een politieke partij. Wanneer er meer personen nodig zijn, dan zal men personen kiezen binnen die vrienden en familiekring. Pas als men niemand meer kan vinden binnen die vrienden en familiekring, dan wijkt men uit naar buiten de vrienden en familiekring. Dat gebeurt. Ik heb hier geen moeite mee, omdat het een bekend verschijnsel is. Alle politieke partijen die regeermacht hadden, hebben het gedaan. Ook de VHP doet het. Ik heb er wel moeite mee wanneer iemand op een plek wordt gezet, die niet de competenties heeft om de job naar behoren te kunnen uitvoeren. 

De benoemingen van de first lady in vele functies is een beetje vergelijkbaar met wat ik hierboven heb omschreven. Ik zeg een beetje vergelijkbaar, omdat we hier met een extreme situatie te maken hebben. Mijn vermoeden is, dat de heer Santokhi als voorzitter van de VHP weet dat hij het volk flink heeft misleid. Hij weet ook dat het huwelijk van deze regering zeer instabiel is. Vandaar dat ondanks de verkiezingen voorbij zijn, het erop lijkt alsof men nog steeds bezig is met het voeren van verkiezingscampagne. 

President Santokhi maakt een tour door Suriname met een grote delegatie die het land alleen maar geld kost, terwijl de staatskas leeg is volgens de president en Covid ons ook nog beperkt. De vicepresident Brunswijk heeft zijn eigen media-afdeling en houdt de man spreekuur. Zowel Santokhi als Brunswijk focussen op de eerstvolgende verkiezingen. Het doel is hun populariteit zodanig te vergroten. Santokhi wilt president blijven en Brunswijk wil president worden. Mogelijk uit angst voor het vallen van deze regering wordt Mellisa benoemd in vele functies. Zij heeft een behoorlijke bagage aan juridische kennis. Of ze daadwerkelijk deskundig is, zal nog moeten blijken. Velen menen dat de rechterlijke macht een verlengstuk is van de VHP. Met de benoemingen van Mellisa denkt Santokhi via de juridische weg een oogje in het zeil te kunnen houden.

Het probleem in Suriname is niet de patronage politiek. Een nieuwe politieke wind is ook niet nodig. Het is de zwakte van de Surinamer. We geven te snel op en strijden niet om barrières te doorbreken en we gaan niet voor onze idealen. Zodra het maar even tegenzit, gaat men een andere richting op. Wat Suriname nodig heeft, is eenheid. Eenheid, zoals alleen de Nationale Democratische Partij dat demonstreert. Rancune is wat de ontwikkeling van het land en volk achterhoudt. Het volk moet afdwingen dat coalitie en oppositie eindelijk constructief met elkaar samenwerken. De volgende dienstbare leider zal zich op het juiste moment aan de samenleving presenteren. Gewezen president Bouterse heeft al getoond een echte dienstbare leider te zijn, door invulling te geven aan het sociaal contract uit 2010. Hij is ook de leider, die heeft opgeroepen om samen het land op te bouwen. Hij staat voor eenheid en heeft zijn beleid gevoerd zonder rancune en heeft zijn kruis als staatsman geduldig gedragen. 

Claudie Doornkamp-Sabajo
Lid van de Nationale Assemblee voor de NDP.
Bekijkt origineel bericht ⇒

Meer actueel