18 Oktober 2020
12:02Rini Pawirosentono straalt wanneer ze naar Yana haar dochtertje van bijna 7 maandjes kijkt. Ze zit op het balkon thuis bij haar moeder terwijl ze haar bijzonder verhaal uit de doeken doet. Het is eenpeople personwant de mensen die passeren groeten allemaal hartelijk wanneer ze haar zien. Terwijl ze de lachende baby Yana aan haar moeder geeft, steekt ze van wal. "Ik weet dat praten over je miskraam of miskramen een taboe is voor velen, maar erover praten met mijn familie, vrienden en collega's heeft mij juist geholpen. Ik zeg niet dat het altijd even makkelijk is geweest, maar het heeft mij wel geholpen om altijd een positieve kijk op zaken te hebben. Want mijn kinderwens vervullen was mijn doel", zegt Pawirosentono. Ilya, haar zoontje van drie jaar, is haar eerste zegen geweest. Yana haar dochtertje van bijna zeven maanden was een aangename verrassing.
Haar eerste miskraam kreeg zij in 2007 toen ze 27 jaar oud was. "Mijn partner en ik waren toen heel erg blij met het nieuws dat ik zwanger was. Ik heb altijd een kinderwens gehad en dit was voor mij de ideale leeftijd om met een gezin te beginnen", vertelt Pawirosentono hoe het allemaal begon. Vol enthousiasme gingen ze naar de gynaecoloog om een echo te maken en alles bleek goed en wel te zijn. "Enkele dagen na de echo had ik bloedverlies, maar nog geen pijnen. We gingen diezelfde dag naar de poli en bij de echo bleek dat onze baby geen hartslag had. Wij kregen toen te horen dat het een miskraam was. Ik kon op dat moment gillen en huilen, maar ik hield me in." De gynaecoloog stuurde haar naar huis en zei dat het vruchtje zelf zou loslaten of spontaan eruit zou komen. "Ik was natuurlijk wel erg geschrokken en dacht van huhhhh…oké…wat !!?? Wij reden naar huis, in de auto was het muisstil. Toen we thuis aankwamen, verdrietig en teleurgesteld, kregen mijn partner en ik een takitaki."
Tijdens die takitaki kreeg zij plotseling hevige pijnen. Ze liep naar het toilet en gilde het daar uit van pijn en verdriet. De pijn voelde aan net weeën en ze verloor de foetus op het toilet. Dat ze het verhaal meerdere keren heeft verteld, is te merken aan haar kalme stem. De pijn is volgens haar op een andere manier wel aanwezig. "We zijn daarna gelijk weer terug naar de dokter geweest en ik werd poliklinisch gecuretteerd om restjes te verwijderen."
Na een tweede miskraam is Pawirosentono van gynaecoloog veranderd en heeft toen een reeks onderzoekingen aangevraagd. "Ik vroeg de arts toen om te onderzoeken waarom ik mijn zwangerschappen niet succesvol kon doorlopen. Hij gaf mij toen aan dat hij pas na de vierde of vijfde miskraam onderzoekingen voorstelde. Ik zal niet zeggen dat de specialist zijn werk niet goed heeft gedaan, maar soms voelde ik me niet gehoord. Het leek alsof de gynaecoloog het 'afwimpelde' omdat een miskraam volgens hem eigenlijk vrij normaal is." Wat vaak gebeurt is dat er een aanlegfout is bij de vrucht of er gaat iets misgaat met de celdeling. Pawirosentono begreep dat stukje wel maar zocht toch een second opinion, vandaar de andere gynaecoloog.
Zij vertelt dat er daarna van alles en nog wat is onderzocht bij haar, haar partner en de foetussen. "Van chromosoomonderzoekingen, bloedonderzoekingen tot gebruik van verschillende medicamenten. Alles wat je je kan indenken dat hoort bij het natrekken van de vruchtbaarheid of mogelijke complicaties bij zwangerschap is gedaan door lokale artsen en zelfs buitenlandse artsen. We waren gewoon kerngezond en ze konden geen probleem vinden waarom mijn zwangerschappen niet succesvol waren." De frustratie die zij toen meemaakte weerklinkt nu nog in haar stem. "We begrepen het maar niet…. zelfs de foetussen zijn onderzocht. Zodra we de vijfde of twaalfde week van de zwangerschap naderden, merkten wij op dat het misging, maar waarom het misging was voor ons een mysterie."
Dat er rondom het niet kunnen vervullen van een kinderwens en miskramen een taboe heerst, is volgens Pawirosentono voor een groot deel te wijten aan de mensen die tactloze opmerkingen maken die heel erg offensief overkomen. Zij verwijst naar een opmerking van een ex-collega die vroeg waarom zij nog geen kinderen had. "Hij maakte een opmerking dat ik waarschijnlijk te veel aan mijn lijn dacht en me te veel bezig hield met mode en dat ik eigenlijk geen kinderen wou. Ik werd zo kwaad. Je weet niet eens hoe mijn leven in mekaar zit! Ik vertelde hem toen mijn verhaal en hij bood zijn verontschuldigingen aan."
Van een andere collega kreeg ze zelfs te horen dat zij beter moest leven met mensen, bidden en geloven in God, want dan alleen kun je gezegend worden met kinderen. "Wat geeft mensen het recht om dit soort opmerkingen te maken? Het verbaast me dus niet dat vrouwen niet erover willen praten en zich schamen want als je dit soort zaken moet aanhoren…."
Dat er zaken zijn in de wereld waarvoor geen verklaring te vinden is, weet de nu gelukkige moeder wel. Haar eerste aanwijzing dat zij misschien op zoek moest gaan naar spirituele of natuurlijke alternatieven kwam na haar zevende miskraam. Ze kwam een inheemse vrouw tegen in het ziekenhuis toen ze bijkwam van de zoveelste operatie. "Ik lag op het bed en was nog niet helemaal bij na de narcose. Ik werd gebracht naar een kamer en lag naast een inheemse vrouw. Ze keek me aan en zei: 'Ik weet waarom je hier bent. Omdat je moeilijk kinderen kan krijgen. Iemand wil niet dat je kinderen krijgt. Ik voel het.'" Er bekroop haar een vreemd gevoel. "Ik wist niet of ik het moest geloven of niet. Ik vertelde het gelijk aan mijn ouders en partner tijdens bezoektijd. Na een paar weken toen ik weer voor controle ging, vertelde ik het aan de arts."
Die opperde ook om eventueel alternatieve/natuurlijke geneeswijzen te bekijken. "Of ik het geloofde of niet was punt twee. Ik dacht: ik heb toch niks te verliezen. Ik heb alle culturen en religiën bezocht en gevraagd voor hulp en gebeden." Ook de kruidenbaden bleven niet uit, helaas mocht niks baten voor Pawirosentono en haar partner. "Ik kan wel met zekerheid zeggen dat dit een impact heeft gemaakt op mijn partner, ondanks zoveel miskramen heeft hij me altijd ondersteund in wat dan ook." Zijn ondersteuning dankt zij aan de liefde die zij hebben voor elkaar en hun kinderwens. "Al hoe moeilijk soms bepaalde zaken waren, we hebben die besproken. Verschillende opties zoals adoptie of IVF zijn zelfs besproken. Maar zwanger raken was geen probleem voor ons integendeel; we zijn vreselijk vruchtbaar, alleen had ik geen succes bij het voldragen van een zwangerschap", zegt Pawirosentono die er dankzij haar multiculturele opvoeding geen moeite mee had om verschillende culturele alternatieven te zoeken. "Mijn moeder is christen en mijn vader was van huis uit moslim en als kinderen deden we met alles mee."
Pawirosentono heeft bij haar vele bezoeken aan geestelijken moeten aanhoren dat er inderdaad iemand was met niet zuivere intenties die haar kinderwens blokkeerde. "Maar ik zag er geen heil in om daar iets tegen te doen. En of ik er in geloof weet ik niet zeker. Ik weet alleen dat ik heb gebeden en gevraagd om vergiffenis."
Pawirosentono stopte in 2013 met bidden nadat haar vader kwam te overlijden op haar jaardag. "Ik was boos op God. Ik stopte met bidden, want ik zag het niet meer zitten." Ondanks de verschillende pogingen lukte het Pawirosentono en haar partner nog steeds niet. "Ik ging weer op zoek naar een andere gynaecoloog want mijn arts moest wegens gezondheidsredenen even stoppen. Ik ben zo dus beland bij 's Lands Hospitaal. Mijn dossier werd opgevraagd en ook van hun kant zijn er onderzoekingen gedaan en aanpassingen in medicatie." Voorheen kreeg Pawirosentono Prednisolon voorgeschreven. "Het zorgde ervoor dat ik dertig kilo ben bijgekomen, striae en alle andere bijwerkingen had zoals gewrichtspijnen en een zeer lage weerstand. Maar ik had maar een doel voor ogen: een kind krijgen. Ik vond echt dat ik niks meer te verliezen had." In 2016 was haar laatste miskraam en ze was echt zover was om het op te geven. "Ik heb ook tegen mijn partner gezegd dat ik niet meer kon en zou opgeven. Ik was echt moe. Mijn familie maakte zich ook zorgen om mij. Er waren momenten waarop ik gewoon alles wilde uitgillen, omdat het maar niet lukte."
Maar hoe sterkte zij zichzelf emotioneel tegen het verdriet van zoveel miskramen? "Ik kan niet zeggen dat ik hard werd, want elk verlies is zwaar, maar ik wist met mijn verdriet om te gaan. Ik wist meteen wanneer er iets misging met mijn zwangerschap. Mijn hormonen veranderden en ik voelde dan meteen aan dat deze het niet zou worden." Succes kwam pas nadat ze werd verwezen naar een specialist afkomstig uit China. Ik ben gelijk naar mijn huidige gynaecoloog gestapt en vroeg om een verwijzing. Hij was heel begrijpend en heeft me meteen doorverwezen."
Die specialist besloot om een kijkoperatie te doen in haar buik. Er bleek een verstopping te zijn in haar linkereileider en die is meteen 'doorgespoeld'. Of de verstopping verantwoordelijk was voor de zoveel mislukte zwangerschappen is volgens medici niet duidelijk. "Het kon een mogelijkheid zijn, maar zeker waren ze niet." Na de kijkoperatie moest zij enkele dagen thuis revalideren. "En uit het niets werd mijn hond toen ziek. We hebben dierenartsen bezocht, maar die hadden mijn hond opgegeven. Met al mijn pijnen verzorgde ik het dier. Een van die ochtenden daarna belde een collega om een boodschap door te geven. Ik vertelde hem mijn situatie op dat moment en hij gaf aan dat mijn hond mijn pijnen droeg." Hij stelde voor dat Pawirosentono voor de hond moest bidden: "eerst douchen daarna een glas met water nemen, zeven keer bidden en na elk gebed drie keer blazen in mijn water. Daarna de hond dat water geven om te drinken en een deel smeren over haar hele lichaam. Terwijl ik haar met dat water insmeerde waar zij verlamd was en pijnen had, moest ik ook iets zeggen of bidden." Ze reageerde verbaasd maar deed het toch. "Ik wist niet wat er gebeurde, maar mijn hond begon dezelfde middag weer te bewegen, met veel moeite is ze gaan zitten en later begon ze te lopen."
Een paar weken na haar kijkoperatie werd Rini weer zwanger en besloot dus om weer te beginnen met bidden. "Ik deed mijn ritueel. Eigenlijk kun je het zien als mijn hoop en wensen uitspreken in het universum en positief blijven", vertelt Pawirosentono die ervan overtuigd was dat het dit keer wel een geslaagde zwangerschap zou zijn. "Ik kon mij de eerste echo nog herinneren, bij twaalf weken zwangerschap van mijn eerste voldragen kind, hoe beweeglijk mijn baby was en dat mijn partner en ik het voor het eerst meemaakten om een gezond en super beweeglijk kindje te zien op de echo. Nadat ik uit de ruimte liep, huilde ik verschrikkelijk van blijdschap…..geweldig was dat gevoel." Haar positieve instelling, gebed en ondersteuning van haar familie, partner, vrienden, collega's en combinatie van begeleiding van de artsen en personeel hebben volgens Pawirosentono gemaakt dat haar twintigste en 21ste zwangerschap goed zijn verlopen. "Ik voelde het aan en ik wist het!"
Een onbeschrijfelijk gevoel bekroop haar toen zij haar zoontje voor het eerst vast kon houden na de bevalling. "Na mijn bevalling via keizersnee, was het zalig om eindelijk mijn kindje in mijn armen te houden, knuffelen en ruiken. En toen voelde ik echt dat ik moeder was." Dat haar twee kinderen voor haar van onschatbare waarde zijn, is duidelijk. "Ze zijn mijn schatten en ik waardeer ze enorm.".-.