29 September 2020
12:00NET VÓÓR DE verkiezingen en net na de uitslag is de aandacht voor het Kiesstelsel in Suriname buiten proportioneel groot. In de race naar het vormen van een regering komen de onderbuikgevoelens over het geringe aantal zetels in relatie tot een groot aantal stemmen opspelen. En afhankelijk van wie daar voordeel aan heeft verdwijnt het onderbuikgevoel dat wordt vervangen door het gelukzalig gevoel na het bevredigen van een behoefte of suddert het onderhuids voort.
De nieuwe voorzitter van het Onafhankelijk Kiesbureau Samseerali Sheikh-Alibaks, zegt dat er onderzoek moet komen om werkelijk vast te stellen of het Kiesstelsel onrechtvaardig is en of het aangepast moet worden. Daarnaast is ook belangrijk om na te gaan hoe een vervangend systeem eruit zou moeten zien.
Het is wel bijzonder dat Sheikh-Alibaks in hetzelfde interview waarin hij aangeeft dat er onderzoek nodig is, toegeeft dat er al onderzoek is gedaan. Is het dan niet logischer om het al gedane onderzoek in te zien en alvast ergens te beginnen? Maar de OKB-voorzitter heeft natuurlijk geen logische taak. De benoeming van een voorzitter van het OKB is een politieke. De zittende regering die dankzij dit systeem in het zadel is geholpen heeft hem benoemd en het veranderen van het Kiesstelsel is dus logischerwijs geen prioriteit. Dan is het logisch dat er onlogische barrières worden opgeworpen om zo een belangrijke zaak aan te pakken.
Dat het Kiesstelsel onrechtvaardig is kan worden afgeleid van een simpele optelsom. De NPS bijvoorbeeld is de derde grootste partij in Suriname als gekeken wordt naar het aantal stemmen. Echter, die partij heeft drie zetels. Dit terwijl de Abop als vierde grootste partij, qua stemmen minder heeft behaald maar meer dan twee keer zoveel zetels heeft als de NPS. Dat is toch een kronkel.
Aan de andere kant valt er wel iets te zeggen voor het hanteren van een systeem waarbij de gebieden waar de minste mensen wonen toch wel zeggenschap hebben. Die gebieden vallen in Suriname veel samen met de gebieden waar de ontwikkelingskansen van de burgers net iets minder zijn dan in de rest van het land. Toch, is het de vraag of we hierdoor niet een systeem krijgen dat zichzelf ongezond houdt, want stel dat het gebied vooruitgaat dan zijn er niet zoveel zetels te halen, dus ontwikkeling hoeft daar geen logische keus te zijn.
Misschien kan het onderzoek waaraan Sheikh-Alibaks refereert zich focussen op de vraag hoe op een rechtvaardige manier ervoor te zorgen dat de mate van participatie in die gebieden toeneemt. Hoe meer ontwikkeling, hoe meer participatie, hoe bewuster gestemd wordt en hoe sneller we onlogische wetgeving achter ons kunnen laten. Logisch toch?