27 September 2020
10:01PARAMARIBO - Vaak is Romeo Kotzebue (66) te zien met zijn gitaar op de rug. Overal waar hij komt en er wordt gezongen, zorgt hij met zijn gitaar of trompet, waar hij soms ook overal mee sjouwt, voor de muzikale omlijsting. Maar Kotzebue is meer dan een muzikant. Naast zijn passie voor muziek heeft de gitarist een eigen muzikaal archief opgebouwd, waarvan hij vindt dat de tijd nu rijp is om daar ruchtbaarheid aan te geven. Hiermee hoopt hij een bijdrage te leveren aan het vastleggen van een stukje muziekgeschiedenis.
Na de Algemene Middelbare School (AMS) wilde Kotzebue muziek studeren. "In die tijd vond men het raar als je muziek ging studeren, dus koos ik voor de studie rechten die ik na een jaar stopte." Kotzebue is opgegroeid in een gezin dat altijd met muziek bezig was. Zijn vader Emile was lid van het Mannenkoor Maranatha, ook zijn moeder zong in koren.
Vanaf de jaren zeventig heeft hij Surinaamse artiesten op de audioband vastgelegd. Artiesten als Harold Schet, Big Jones, Boerie Gaddum, Wilgo Kembel die de huidige generatie mogelijk niet kent. De kennis van het interviewen deed hij op bij het Instituut van de Overheidsdienst (IVO), waar hij werkte. "Dat was een instituut dat de posities van ambtenaren moest beoordelen. Als medewerker van het IVO ging ik dan de ambtenaren interviewen over hun werkzaamheden."
Naast zijn overheidsbaan heeft hij zich altijd ingezet voor kunst en cultuur. Zo raakte hij in 1984 vanwege zijn muzikale achtergrond betrokken bij de Theatergroep Eenheid Mofo, een militaire groep met onder anderen Ruben Silvin en Humphrey van Hetten, die aan toneel en muziek deed. Hij was tot en met 1994 hoofd van deze theatergroep, maar vertrok in datzelfde jaar vanwege familieomstandigheden naar Nederland. Ook in het voormalig moederland bleef hij betrokken in de kunst- en cultuurwereld en was hij vooral onder jongeren bezig. In 2017 remigreerde hij naar Suriname.
Samen met enkele personen is Kotzebue bezig de opnames te transcriberen en digitaal vast te leggen. "De interviews op de band moeten beter gemonteerd worden, want die kunnen altijd weer gebruikt worden. Behalve materiaal uit Suriname heb ik ook materiaal uit Nederland", vertelt de artiest. Beeldmateriaal heeft hij niet, maar hij weet dat anderen dat wel hebben. "Als we alles bij elkaar zetten, wordt het een vloeiend geheel."
Echter, de grote vraag waarmee hij worstelt is waar hij zijn archief kan onderbrengen. Het directoraat Cultuur voldoet op dit moment niet, vanwege mismanagement van het cultuurerfgoed de afgelopen jaren op het directoraat. "Ik ben niet van de afdeling Cultuurstudies, maar artiesten die we kennen zijn weggegaan met audiobandjes, die back-up zijn voor het archief."
Hoewel Naks een documentatiecentrum heeft en die volgens Kotzebue een optie is, denkt hij dat er eerst een goed veld moet worden gecreëerd om die goudmijn van Surinaamse cultuur kenbaar te maken en te leren kennen. "Want het lijkt alsof we geen levensfilosofie hebben. We zijn vanaf 1975 onafhankelijk, hoe komt het dat er tot nu toe geen cultuurbeleid is? Ga op de website van het Nederlands Planbureau, dan zie je dat ze een cultuurbeleid hebben. En het is geen kunstbeleid, want kunst is onderdeel van cultuur. Wat hebben wij? Cultuur is de gedachte, waar gaan we naar toe, waar willen we zijn?" zegt Kotzebue stellig.