COMMENTAAR: Zelfreflectie

TIJDENS DE DUBBELE nationale feestdag Dag der inheemsen en Javaanse immigratie was rode draad van de speeches zondag te Sana Budaya, Palmentuin en Mariënburg bundeling: bundeling van de inheemsen en van de Javanen. Een oproep tot bundeling hoeft niet slecht te zijn, immers, samen staan we sterk.

Sinds de regering-Santokhi/Brunswijk is aangetreden is iedereen in de roes van bundeling; geen enkele gelegenheid gaat voorbij om de eenheidsgedachte te propageren. We gaan het samendoen, zegt president Chandrikapersad Santokhi vaker, waarbij hij zelfs geen onderscheid wil maken in de coalitiepartijen. Maar eenheid met de mond belijden is iets anders dan het praktiseren. Daarnaast moet worden nagegaan waarom die eenheid er niet is of wankel is. Een stukje zelfreflectie hoort daarbij. Dat ontbrak zowel bij Sana Budaya als Mariënburg. Hoewel begrijpelijk is dat het nog steeds aan de Somohardjo's en Pertjajah Luhur knaagt dat onder anderen Raymond Sapoen en Mike Noersalim uit de partij zijn gestapt om de Hervormings- en Vernieuwingsbeweging (HVB) op te richten, moeten vader en zoon Somohardjo ook in de spiegel durven te kijken.

Zoon Bronto, minister van Binnenlandse Zaken, nam het woord "verraad" een paar keer in de mond toen hij het had over de Javanen, die hun positie in de maatschappij hebben verloren. Zo erg dat er volgens hem zelfs geen enkele Javaan op eigen kracht binnen is gekomen. Maar dat er met geen woord is gerept over de eigen 'verradersrol' die vader Paul decennia heeft vervuld is onvoorstelbaar. Mede door zijn gedrag werd de Javaan als 'onbetrouwbaar' bestempeld. Dus alleen Sapoen en Noersalim als zondebok is wel heel makkelijk van Bronto. Gelukkig beseft hij dat de deuk herstellen pas kan wanneer alle neuzen in dezelfde richting wijzen. Maar Somohardjo junior moet niet vergeten dat niets moeilijker terug te winnen is dan vertrouwen. Niet zomaar zegt men dat iemand vergeven minder moeilijk is dan iemand weer vertrouwen.

In de Palmentuin was de toon gelukkig wat anders. Tenminste durfde minister Albert Jubithana van Transport, Communicatie en Toerisme te zeggen dat de inheemsen ook de handen in eigen boezem moeten steken. Zijn oproep was de eigen verantwoordelijkheid te nemen en vervolgens de krachten te bundelen ongeacht de afkomst. Daardoor wordt alvast de basis gelegd voor een betere kwaliteit van het leven, iets waar nog niet eenieder van doordrongen is. Ook de Vids durfde de hand in eigen boezem te steken in een verklaring daags vóór de viering van de Dag der inheemsen en riep op tot intensievere onderlinge communicatie binnen onder meer de gemeenschappen. En precies daar moet het beginnen: intern. Want hoe wil je naar buiten toe goed voor de dag komen als het intern rommelt.