COLUMN: Titanic

Mijn achterburen hebben een zwembadje aangeschaft - zo een kant-en-klaargeval. De kinderen genieten er luidkeels van en ik geniet mee van hun genieten. Wat een geluk heb je, denk ik soms, als ik ze hoor spetteren, lachen, roepen: ‘Marco? Polo!’ Geluk dat je grote mensen hebt die aandacht voor je hebben - ik hoor ze vaak genoeg meespelen, meelachen. Geluk dat ze genoeg geld hebben om je fatsoenlijk onderdak te geven, en eten, en zelfs genoeg voor een zwembadje. Over tien, twintig, dertig jaar zijn dit de dagen die zij zich kunnen herinneren, en de verhalen die zij zullen vertellen- weet je nog toen er corona was, en het was ook zo warm, maar wij hadden een zwembad?

Ik luister, ik geniet van hun zorgeloosheid. Tegenwoordig moet ik het hebben van de zorgeloosheid van anderen, want langzaamaan begint ook bij mij de onrust toe te slaan. Ik check elke ochtend het nieuws - niet om het laatste braaksel van voormalige grootheidswaanlijders tot mij te nemen, maar in de hoop dat ik zal lezen dat het nieuws dat 'breakt' is dat er vaccins zijn tegen Covid-19. Vaccins, getest en al, en veilig voor menselijk gebruik, en weet je, we hoeven niet eens spuitjes aan elk individu te geven, wat een enorme, langdurige en kostbare kwestie zal worden waar armere landen en mensen natuurlijk aan het kortste eind zullen trekken (want de Dilippen onder ons die hoeven niet te wachten tot het vaccin naar hun komt gevlogen, nee, die vliegen naar het vaccin); maar het is een kwestie van een beetje over het land heenvliegen met een vliegtuigje of zo.

Mijn onrust wordt steeds groter als de Covid-teller weer omhoog schokt, en als ik nog steeds mensen zie discussiëren over het nut van mond- en neuskapjes. People, get over it, wil ik dan roepen, baat het niet, het schaadt ook niet. Stel je niet aan. Hoe sneller we ons aan de voorschriften houden, hoe sneller we richting normalisatie kunnen gaan - nou ja, het nieuwe normaal dan. Maar goed - ik blijk dus niet de enige te zijn die last heeft van onrust. Hoefdraad was blijkbaar ook ontzettend onrustig, bijna restless leg-syndroom, hè? Dan kun je je benen niet stil houden, en ben je, of je wil of niet, gedwongen te gaan bewegen, te lopen. En hij liep, hè? Hij liep blijkbaar zodanig dat hij vloog, helemaal over de grens.

En André die was ook onrustig, die was zo onrustig dat hij zwom - want dat is wat je moet doen als je zinkende schepen verlaat - of het nu een opblaasbootje is of de Titanic. U weet wel, die boot waarvan men zei dat die niet kon zinken. We moeten hem rust gunnen, zeggen mensen zalvend. Hij is tot inkeer gekomen, hij is te integer, hij kon niet langer aanzien wat er gebeurde in de partij, het was hem teveel en meer van die dingen. Ik kijk naar de mensen die hem eerst verketterden toen hij nog op de Titanic zat, en vraag me af wat ze hebben gedronken. Hij was misschien niet de officiële kapitein, maar hij was wel één van de richtingbepalers.

Hij was één van de stemmen die goed sprak al wat krom was. Die de ijsberg zag en zei: 'nee hoor, het is geen ijsberg, dat is slechts een Fata Morgana' (u weet, die dingen die je je inbeeldt te zien in de woestijn, zo van die woestijnen zoals waar Dubai in ligt). En dat lieve mensen, dat moet je vooral nooit vergeten. Ook niet de partijen die hem nu het hof maken - een partij die bereid is om alles te vergeten, om een 'topscorer' binnen te halen die medeverantwoordelijk is voor de ravage die Suriname nu is, geeft geen blijk van volwassenheid, betrouwbaarheid.

gangadwt@gmail.com