15 Juni 2020
22:33PARAMARIBO - Het Surinaamse Rode Kruis (SRK), dat op 20 juni tachtig jaar bestaat, vervult binnen de samenleving een actieve rol met humanitair werk. Vooral tijdens de Binnenlandse Oorlog in de jaren tachtig en ook nu tijdens de coronapandemie.
De oprichting voert terug naar de Tweede Wereldoorlog toen Nederland besloot om een dochterorganisatie op te zetten in Suriname. "We ondersteunden met bloeddonoren voor soldaten die hier waren gestationeerd, maar hielpen Nederland ook met onder meer pakketten", vertelt bestuursvoorzitter Melvin Tjon Sie Fat aan de Ware Tijd.
Wereldwijd staat het Rode Kruis bekend om haar humanitaire hulp bij calamiteiten, zoals rampen. Het is een lichtbaken in tijd van nood voor gemeenschappen. "Met behulp van vrijwilligers ondersteunt het Rode Kruis internationaal samenlevingen om weerbaar te zijn in tijden van rampen", zegt de voorzitter.
Ook in Suriname heeft het zich kunnen ontwikkelen als gerespecteerde internationale organisatie. "Tachtig jaar is zeker een bigi yari om te gedenken. De organisatie heeft keer op keer in tijden van nood kunnen bewijzen hoe essentieel ze is en heeft zich ook goed kunnen ontwikkelen." Die ontwikkeling kwam meer tot uiting na de onafhankelijkheid van Suriname en andere kenmerkende momenten waaronder de Binnenlandse Oorlog.
Helaas, Suriname was niet voorbereid op een calamiteit als de vliegramp van 7 juni 1989. Er is daarna jaren lang genetwerkt door het SRK om een rampeninstantie, nu het Nationaal Coördinatiecentrum voor Rampenbeheersing (NCCR), op te richten. "Die is goed van pas gekomen en heeft zich verder ontwikkeld."
Het humanitaire werk binnen het SRK wordt vooral gedragen door vrijwilligers die een passie hebben voor het helpen van mensen. Twee van de velen zijn Ormildo Velland die sinds zijn tienerjaren betrokken is bij SRK en Jennifer Abdulrahiman die via haar werk als bestuursambtenaar bij het commissariaat Paramaribo Zuid-West in aanraking kwam met het Rode Kruis.
Beiden ondersteunen het Health Assistant Team dat eerste hulp verleent aan bedrijven en organisaties bij evenementen. "We zijn geen artsen of verpleegkundigen, maar wel zodanig getraind om te kunnen helpen bij het redden van mensenlevens", vertelt Abdulrahiman. Zij is al ongeveer vijftien jaar vrijwilliger naast haar reguliere 'zeven tot drie'-baan. "Naast EHBO-assistentie verlenen, ben ik ook nog trainer bij SRK. Vrijwilligerswerk is gewoon mijn passie."
Velland is bijna tien jaar bij het SRK betrokken. "Mijn zus was vrijwilliger bij het Rode Kruis en heeft me meegenomen naar een vrijwilligersactiviteit. Mijn doel was om alvast als bloeddonor te beginnen, maar werken als vrijwilliger heeft me altijd aangesproken. Het voelt zeker goed aan om een impact - hoe klein dan ook - te hebben op iemands leven door het werk dat wij doen. Ik houd van mensen helpen en geef zo terug aan de samenleving."
Het SRK is onderdeel van het rampenbeleid van NCCR en ondersteunt de werkzaamheden indien nodig. Voor deze periode bestaat het uit het bemannen van de NCCR-hotline, ontvangen en begeleiden van repatrianten en toen er nog thuisquarantaine gold, bezoekjes brengen aan de mensen. "Vooral in deze Covid-tijd is het een uitdaging, want naast de verplegenden en medici die aan de frontlinie staan, zijn wij als vrijwilligers ook dicht bij het vuur. Maar iemand moet het werk doen", zegt Abdulrahiman.
Met de alsmaar stijgende Covid-19-besmettingen lijkt voor haar het werk uitdagender te worden. "Want hoe je draait of keert de vrees zit er wel in dat je besmet kan raken. Het maakt niet uit hoeveel voorzorgsmaatregelen je hebt genomen." Velland heeft regelmatig repatrianten moeten begeleiden naar hun quarantainefaciliteit. "De mensen zijn moe na een lange vliegreis en ook bang. Dan ben je daar als vrijwilliger om hen te helpen. Je staat klaar met voeding, drank en misschien ook om een praatje te maken. We laten ze voelen dat ze mens zijn."
Tjon Sie Fat onderstreept de meerwaarde van de vrijwilligers. "Ik heb zeker bewondering voor hen, vooral in deze tijd. Het is daarom onze taak als organisatie om te garanderen dat dit zo veilig mogelijk gebeurt. Als we de waarde van vrijwilligers in kapitaal zouden moeten uitdrukken, is dat gigantisch groot. We zijn zeker dankbaar voor hun inzet."
In de afgelopen twee jaar is de groep asielzoekers aanmerkelijk gegroeid in Suriname. Het vluchtelingenbureau van de Verenigde Naties (UNHCR) heeft een beroep gedaan op SRK om hierin vooral een administratieve rol te spelen. "Op anticipatie van de asielzoekers die we zouden krijgen uit Venezuela heeft het UNHCR ons gevraagd om te helpen", legt Tjon Sie Fat uit.
Zijn organisatie is belast met de registratie en UNHCR geeft advies aan de overheid of de mensen in aanmerking kunnen komen. "De praktijk wijst uit dat van de Cubanen zich grote groepen aanmelden, in tegenstelling tot Venezolanen."
Wat de voorzitter momenteel zorgen baart is dat deze groep nu door de pandemie geen baan en daarmee geen inkomen heeft. "De meesten konden een baantje zoeken totdat hun zaken in orde waren. Maar met Covid-19 hebben velen nu geen inkomsten en we weten niet of ze in aanmerking komen voor financiële hulp bij Sociale Zaken en Volkshuisvesting. We hebben aangegeven bij UNHCR dat de noden zullen stijgen naarmate de pandemie zich ontwikkelt. Hoe we dat zullen oplossen is voor ons nog een vraag."
Ondanks de onzekerheden blijft het SRK op een laag pitje werken aan projecten. "We vestigen nu echter onze aandacht vooral op hoe wij samen als land en organisatie Covid-19 kunnen bevechten."