COLUMN: Mythe

Vorige week zaterdag ging ik boodschappen halen. Het was gewoon bijna als normaal en ik merkte dat ook ik iets nonchalanter werd en niet meer achteruitdeinsde als iemand te dicht in de buurt kwam. Gelukkig was er niemand die ik kende en in twintig minuten was ik dus winkel in en uit. Dat is redelijk goed gegaan, dacht ik. Eenmaal buiten werd ik enthousiast begroet door iemand die ik in geen jaren had gezien. Ze liep vastberaden op me af en ik stribbelde nog tegen: afstand, zei ik, afstand! Nonsens vond zij, hou op met die Covid hor. En voor ik opzij kon stappen werd ik omhelsd.

Natuurlijk ik had luider en fermer de omhelzing moeten afwijzen. Ik stond inderdaad werkelijk even perplex, maar als ik heel eerlijk ben: heel diep in me was er ook een piepstemmetje dat zei: 'je overdrijft, doe normaal'. Toch nog voorzichtig zijn, mompelde ik halfslachtig en liep naar de auto. Alleen om via de radio te horen dat er na weken weer een nieuwe COVID-19-case was in het land.

En sindsdien houdt het dus niet op. Wij worden hardhandig geconfronteerd met het uiteenvallen van één van die Surinaamse mythen, namelijk dat wij zo apart zijn dat dingen waar de rest van de wereld niet aan ontkomt, ons wel bespaard zullen blijven want we zijn Suriname. Mooi niet dus. Alles wat zij in andere landen hebben meegemaakt, zullen we meemaken de vraag is alleen in welke mate.

De wetmatigheden zijn hetzelfde. En daarom weten we, omdat we weleens een krant lezen en het nieuws uit andere landen volgen, dat lockdowns verschrikkelijke economische en maatschappelijke gevolgen hebben. En dat zeker in een land met een enorme informele sector waarin veel mensen zonder inkomsten komen te zitten. En dat het makkelijk praten is als je vooralsnog een salaris hebt dat wordt doorbetaald en een redelijk gevulde voorraadkast en de luxe van een eigen plek hebt, waar het goed toeven is.

En ja, er is wel een heel groot punt, en dat is dat het pakket van noodmaatregelen om mensen financieel bij te staan nu toch echt nog steeds tamelijk ondoorgrondelijk en chaotisch is. En als ik dan hoor dat men nog steeds bezig is om mensen te zoeken om in de werkgroep te zitten om het fonds voor ondernemers op te zetten en de enige naam die wel al binnen was, was Winston Caldeira. Ja jongens, en dan bedoel ik vooral ouwe jongens, die van 'ouwe jongens krentenbrood' daar schieten we dus niets mee op. Laat me het duidelijker stellen: dat schept geen vertrouwen.

Maar het is kiezen tussen twee kwaden. In Zweden dachten ze ook dat ze zonder al te veel beperkingen de COVID-toestand wel zouden uitzingen. Het is slechts uitstel van executie gebleken. Er vielen naar verhouding meer doden en de epidemie dooft langzamer. De Zweden dachten dat ze een minder strenge lockdown nodig hadden dan de rest van de wereld, omdat ze zo een braaf volk zijn dat gehoorzaamt aan de opgelegde normen. Kijk, en dat laatste, daar kun je Surinamers in het algemeen niet echt van beschuldigen nietwaar.

Ik zou niet in de schoenen willen staan van de mensen die de keuzes voor ons moeten maken. Maar ik heb alle begrip voor de rigoureuze maatregelen die nu getroffen worden. Het zal pijn doen. Maar liever nu deze pijn dan achteraf spijt dat we het niet gedaan hebben omdat iedereen er iets van vond. Want dan zullen we als Zweden eindigen. Of als Brazilië. Dus ik verzoek u: zet uw staart thuis. En help een minderbedeelde waar u kunt.

(En ik hoop dat ik volgende week geen column hoef te besteden aan het onfatsoen van een politieke partij die een land in lockdown wil houden, omdat zij maar niet kan dealen met de realiteit. We hebben allemaal al gezien dat de keizer geen kleren aan heeft. Dus al wil je hem aankleden via slinkse wegen: dat blote beeld, de realiteit, staat al op ons netvlies gegrift).

gangadwt@gmail.com