23 Mei 2020
14:00Naar de oogarts moest moeder en ik kon haar niet brengen, omdat dit land zeventien groepen mensen telt die vinden dat ze de bagage hebben om een land te besturen. Er zijn meer dan zeventien van die groepen, maar dit keer doen alleen deze zeventien mee. Zeventien. En van die zeventien zijn drie niet eens van plan u van tevoren serieus te nemen, want ze produceerden geen verkiezingsprogramma. Eén partij kwam vijf dagen geleden op de proppen met een programma en een andere heeft gewoon haar verhaal van vijf jaar geleden gerecycled, want er is blijkbaar helemaal niets veranderd in hun versie van de wereld in deze afgelopen vijf jaren.
Ik kon moeder niet vergezellen omdat verkiezingstijden altijd enorm druk zijn, en ik met heel veel collega's al die geschriften van die groepen ging lezen en lieve hemel - wat was dat vermoeiend (en verder doe ik er hier geen uitspraken over. En laat me meteen zeggen dat ik geen enkel programma zelf heb geanalyseerd hoor).
Ik voelde me redelijk schuldig, maar moeder begreep het. Ik belde haar later om te vragen hoe het was gegaan bij de oogarts - nou ja, het kon beter met haar zicht, maar het is wat het is. En o ja, ze heeft een briefje zodat ze begeleid kan worden bij het stemmen.
Wat hebben we nu? Ja, ik ga stemmen, klonk het ferm. En beste lezers, je weet dat je als regering echt gefaald hebt, als je mijn moeder zover kan krijgen dat ze gaat stemmen. De enige andere keer dat ze is gaan stemmen in haar leven was in het jaar 2000. Juist ja. (Natuurlijk zal moeder het helemaal niets vinden dat ze hier wordt besproken - het is het risico van het vak moet ze maar denken).
Dus mijn moeder gaat stemmen. Ik heb haar niet gevraagd op wie - daar praten we niet over. Ik vermoed dat ze nog zweeft - ook dat heb ik haar niet gevraagd, omdat ik heilig geloof in het recht van mensen om in het geheim te stemmen. Ze hoeven hun keus aan niemand te vertellen. Ook niet aan hun bemoeizuchtige dochter. Ik weet wel op wie ze niet gaat stemmen - zoveel heeft ze wel laten blijken.
Deze laatste dagen spoken onze dichters en schrijvers door mijn hoofd - enkele hele specifieke. Ik sta op met hun teksten. Ik was af en reciteer.
Het begint dan met René de Rooy die het uitschreeuwt van pijn om ons land, zijn land: 'Vaderland, geboortegrond (....) schurftige awarie, etterende zweer, open mestvaalt (...). Je bent opgeschreven en gedoemd; bedenk nog eenmaal, bliksemsnel, voor je vernietiging hoe schoon, hoe rein gewassen je had kunnen zijn, (...) een heilvol omhulsel voor je kinderen, drager van een nieuwe natie (...).'
Maar dan haal ik adem, en prevel voor me uit de woorden van Marcel de Bruin:
'Geef dit land toch niet over/we zijn nog niet/Allen dood/Al lijkt het bijwijlen somber/Ons hart blijft heroïsch en groot/ Geef het niet over/Verman u! /Bezie het beminde bezit/het erfdeel van onze vaderen/ Is dit.'
En dan is er de rust, die Shrinivasi me brengt:
Dit land heb ik gekozen
hier geplant
in het getij van
de dagen en nachten
mijn leven,
Bij de schrokkige zee
die het strand
van mijn hart
aanvreet en
stuk slaat
op gezette tijden,
Maar in een vergevingsgebaar
legt tussen de wortels
van wanhoop
kust voor latere geslachten.
Beste lezers: ik wens u wijsheid. Ik wens ons vrede. Ik wens ons kust voor latere geslachten.