21 Mei 2020
14:00Maandag is eindelijk de kans om na jaren van geklaag een streep te trekken onder tien jaar wanbeleid en destructie. Weinigen zullen niet geleden hebben onder het desastreuze beleid. Toename van het aantal voedselpakketten is een graadmeter. Handelingen als overtreding van de Bankwet en overschrijding van het leningenplafond door de minister van Financiën hebben het land dichter bij de financiële afgrond gebracht. Dat allemaal in opdracht van een president die beloofde alles in het werk te zullen stellen het volk te eten te geven.
Aanhangers die hiervoor massaal op de banken gingen staan, vragen zich niet af hoe desastreus het onverantwoorde leengedrag is. Ze stellen niet de simpele vraag hoe vader aan het geld komt tot schuldeisers en/of justitie op de stoep staan. Ik snap dat je loyaal bent aan de man die je dagelijks te eten geeft. Maar wat doe je als diezelfde vader in zijn poging jou te voeden wordt veroordeeld of erger, door zijn schuldeisers wordt afgeschoten? Die gewetensvraag beantwoordde de NDP-coalitie in DNA door jouw criminele vader te beschermen en hem niet uit te leveren aan justitie.
Eén van mijn vaste klankborden als het gaat om verkiezingen, is mijn moeder. "Stuart, alles is zo duur geworden." Dan noemt zij producten op met de bijbehorende uit de pan gerezen prijzen. De koppeling van dure levensmiddelen aan de verkiezingen is gauw gemaakt. Na zo'n emotioneel gesprek weet ik twee dingen. Zij gaat stemmen en ik weet niet op wie. Met haar zijn er nog tienduizenden bezorgde huismoeders die moed putten uit hun democratisch stemrecht, elke verkiezing weer opnieuw. Die verworvenheid geven zij niet uit handen door anderen voor hen te laten beslissen. Eigenlijk gun ik mijn moeder en haar lotgenoten zelfs meerdere momenten in de vijf jaar om hun voor- of afkeur uit te spreken.
Mijn moeder leeft als tienduizenden andere bezorgde moeders onder de armoedegrens. Zij heeft echter nooit thuis een bezoek ontvangen van de volkspresident die zijn solidariteit deelde met de belofte zijn beleid aan te passen. Als Surinaamse moeders praten over hoe alles duur is geworden, hebben zij het niet over luxegoederen. Zij hebben het over het dagelijkse voedsel. Niet over een luxe vakantie naar Miami, Aruba of het charteren van een vliegtuig naar de Dominicaanse Republiek om hun jaardag met vrienden te vieren. Zij hebben het over overleven, van dag op dag.
Er zijn ook veel Surinamers die uit protest niet gaan stemmen. Dat zijn verloren stemmen die loyale kiezers alle ruimte geven hun partij aan een grootse overwinning te helpen. En een niet uitgebrachte stem gaat naar de grote partijen. Klopt niet, is ondemocratisch en zelfs frauduleus. Propagandisten die dat als feit in hun campagne voeren, mag je als onbetrouwbaar aanmerken. Wat er wel gebeurt als je niet stemt, is dat het gemiddelde aantal uitgebrachte stemmen voor een zetel lager uitvalt. Partijen met een groot aantal kiezers zijn dan in het voordeel bij verdeling van restzetels. Kan beslissend zijn bij de vorming van een coalitie.
"Op wie moet ik dan stemmen? Ze zijn allemaal corrupt." Vind ik ook zo'n rare verdachtmaking. Hoe kan je een persoon of politieke partij op voorhand van corruptie betichten als die nooit heeft geregeerd? Nieuwe partijen hebben geen last van dat besmette blazoen. Ze staan met 1-0 voor. Deze voorsprong kan worden verzilverd als zij met hun beloften de zwevende kiezer weten te overtuigen en showprojecten lek weten te schieten. Wat heb je liever? Een highway, voedselpakketten, een hol productiefonds of betaalbare woningen en onderwijs gericht op persoonlijke ontwikkeling naar zelfstandigheid?
In feite heeft Suriname behoefte aan een Rekenkamer die een stemadvies geeft. Een Rekenkamer die politieke beloften toetst en afrekent met misleiders. Deze regering had de mond vol over corruptiebestrijding maar sleepte nog niemand voor de rechter ofschoon wij allemaal weten dat het aantal corruptiegevallen de afgelopen tien jaar alle records heeft gebroken. Voel je dus niet schuldig als je niet meer traditioneel stemt. Reken daarmee af.