24 April 2020
14:00Ik kreeg het filmpje via de app. Op haar zij, met opgetrokken benen, ligt ze omgekeerd op bed in haar sobere eenpersoonskamertje in een tehuis. Het hoofdkussen heeft ze bewust aan het voeteneind geplaatst. Nu is het uitzicht de gesloten shutters van het achterraam waar nooit iemand voorbij loopt. Lichaamstaal die duidelijk aangeeft de wereld buiten te sluiten.
Ze draagt haar mooie zwart gele jurk met pailletten. "Gaat het?" vraagt degene die filmt. Het antwoord is heel oprecht. "Het gaat niet." Haar hoofd plaatst zij nog dieper in de plooi van haar bovenarm en oksel. Ik word heel verdrietig van de beelden. Kan niet naar haar toe vanwege corona en de telefoon neemt ze al een tijdje niet meer op. Het filmpje vind ik heftig en delete het meteen.
De opgelegde isolatie van bewoners in zorginstellingen voor ouderen in Suriname, vanwege een grotere kans op besmetting met Covid-19, is natuurlijk terecht. Tegelijkertijd is het geestelijk ook een sluipmoordenaar voor de doelgroep, want sinds de lockdown komt er geen familie meer. Geen knuffels, geen vertrouwde gezichten of gezellige tori. Haar wens om niet meer te willen leven is nu intenser, zo stel ik mij voor.
Door alzheimer vervreemde zij al steeds meer van alles om haar heen. Maar familie was altijd welkom. Haar zo zien in het filmpje is confronterend. Eenzaam en verdrietig. Ik voel mij machteloos. Voor deze groep hulpbehoevenden dus geen bezoek. Bijzonder kwetsbaar zijn de dementerenden. Mijn angst dat zij door de isolatie versneld achteruit zou gaan, lijkt waarheid te worden.
En ze had het al moeilijk met wisselende stemmingen van boosheid, eenzame gevoelens en angst. "Ik houd van mijn familie en ik mis ze", zegt ze altijd. Nu door corona, ziet ze ons helemaal niet meer. "Waarom ben ik hier?" vroeg ze vaak. "Norine, ik weet dat je trouw de krant leest. Met dank aan je grote vriend die in het tehuis werkt en trouw de krant voor je meeneemt. Zeker op de vrijdag.
Kun je weer je best doen als de telefoon overgaat om op te nemen. Wij blijven je bellen en missen jou ook. Houden heel veel van je en denken ook aan je. Wil je dus alsjeblieft de telefoon opnemen. Dan kunnen we samen praten en lachen en komt het weer goed." Dat laatste was natuurlijk helemaal niet aan de orde voor Rodney Cairo, die de vorige week in het holst van de nacht werd opgepakt door vier zwaar bewapende en gemaskerde mannen van buitenlandse komaf.
Eerst gedrogeerd door enkele Spaanssprekende vrouwen die hij vanwege de avondklok met zijn bun ati, zo stel ik mij voor, binnen had gelaten. Minstens zo interessant is dus de vraag waarom het Directoraat Nationale Veiligheid (NVD), die de verantwoordelijkheid heeft genomen voor deze actie, met buitenlanders samenwerkt. Wat kunnen deze mensen wat onze eigen veiligheidsmensen niet aankunnen? Antwoorden waar de Surinamer recht op heeft, want in een democratische rechtsstaat moet men zich veilig en beschermd voelen.
Misschien moet ik spreken van onze eigen Surinaamse pandemie (een heersende besmettelijke ziekte of plaag) die volgens de mofokoranti al lang aan de orde is. Militairen schijnen al jaren als beveiligers te werken op de goudconcessies. Recent kwamen twee van hen om bij een bootongeluk op de Marowijnerivier. Niemand kon vertellen waarom de groep van zeven hun post had verlaten. Gaat de Akanswari-beerput nu open hoe het allemaal werkelijk reilt en zeilt in het leger?
We gaan over tot de orde van de dag. Ik probeer te regelen dat we langs mogen gaan bij Norine. Al moet ik zwaaien vanuit de auto. Bijlhout meldt zich af. Fijn weekend.
bijlhoutdwt@hotmail.com