12 Mei 2018
12:00PARAMARIBO - DE POLITIE HEEFT donderdag besloten om in actie te gaan. De directe aanleiding was het feit dat de overurenstaat voor wat betreft zon- en feestdagen werd geretourneerd aan de agenten met de mededeling de overuren te schrappen. Er speelt echter meer en dat heeft te maken met kleding die de agenten maar niet krijgen van de korpsleiding en de eigen bijdragen bij medische behandelingen.
Nog geen 24 uur na aanvang van de staking werd die weer opgeheven. Minister van Justitie en Politie Stuart Getrouw heeft ingebonden en heeft beloofd om de overuren voor zon- en feestdagen met terugwerkende kracht tot mei 2017 uit te betalen. De staking van deze wetsdienaren is de tweede in zes maanden tijd. In december werd het werk ook neergelegd vanwege een dienstrooster dat volgens de heren en dames onmenselijk was. Als gekeken wordt naar het gemak waarmee destijds binnen een paar uur en nu binnen 24 uur een oplossing werd gevonden voor de grieven van de bond, mag terecht de vraag gesteld worden of in eerste instantie niet de weg van dialoog bewandeld kon worden.
Veel bonden grijpen heel snel naar het actiemodel staken, terwijl het een strategische stap moet zijn om daartoe over te gaan. Zonder af te doen aan de nood van de bond en haar leden, is het belangrijk om als politieorganisatie een langere aanloop te nemen alvorens naar dit middel te grijpen. In een samenleving die toch al te kampen heeft met veiligheidskwesties moet dit echt het allerlaatste middel zijn waarnaar wordt gegrepen. Dat gezegd hebbende, is het ook van belang dat wettelijke bepalingen met betrekking tot het loon stipt nageleefd worden. Het verdient geen schoonheidsprijs dat juist het justitieel apparaat de wet op dit punt niet heeft nageleefd. T
och moet er ook gekeken worden naar de snelle toegift van de minister van Justitie en Politie. In deze zelfde krant heeft een columnist geopperd dat zijn opdracht naar alle waarschijnlijkheid het bewaren van de rust binnen het korps is. Natuurlijk is dat noodzaak en zelfs een must, maar dat moet niet resulteren in het doen van toezeggingen die het land niet kan nakomen. Hoewel we van het feit uitgaan dat de minister te goeder trouw handelt en zelf werkelijk gelooft dat aan zijn belofte uitvoering gegeven zal worden, is toch wel de vraag of de minister het benodigde geld los kan wringen bij zijn collega bij Financiën.