COLUMN: Owma en kabula

Dinsdagmorgen, één dag voor kerstmis. Een jonge vrouw zit voorovergebogen op de grond bij de oprit van Hotel Courtyard by Marriott. Zij vertelt mij waar het oorverdovende lawaai van die maandagnacht, tot aan het ochtendgloren om half zeven, vandaan kwam. “Was het een winti-prei?”, vraag ik. “Nee mevrouw. Het was een kabula-feest in het Zorghotel.”

'Net op de veiling gekocht door de regering en nu al evenementenlocatie? Dat worden een hoop locaties bij elkaar op de Anton Dragtenweg. De overlast wordt voor de wijken ertegenover nog groter', denk ik. 

Aan het begin van de Anton Dragtenweg is Lustig gevestigd. Zij schieten aan het einde van elke grote festiviteit vuurwerk af. Ook om half vijf 's morgens. Districtscommissaris (dc) Nerkust geeft hier toestemming voor. Ooit is geënquêteerd of men bezwaar heeft dat op die locatie een hotel zou worden gebouwd. Het is dus een evenemententerrein geworden.

Iets voorbij Lustig ligt Courtyard by Marriott. Ook zij waren het afgelopen jaar succesvol met feesten en partijen en hebben daardoor een groot parkeerprobleem. De wijk is de oplossing en de bermen staan vol auto's, wildplassers en afval. Weer verderop is Utopia. Maar daar mag na elf uur 's avonds geen herrie worden gemaakt. Pal er tegenover woont een voorzitter van een bekende partij. Die belt zo de politie en reken maar dat ze dan wel komen.

Een tijd geleden belde een buurvrouw drie keer 115 vanwege geluidsoverlast van twee grote evenementen in de wijk. De politie heeft nooit opgenomen. Nog verder op de Anton Dragtenweg is evenementenlocatie Shadien. Daarnaast Solei en helemaal aan het einde van de weg, op Leonsberg, woont een voorzitter van een andere bekende politieke partij: daar is er helemaal geen evenemententerrein.

Feesten moet absoluut kunnen. Toeristen komen er massaal op af. Maar meerdere grote feesten tegelijkertijd in een wijk en zelfs tot half zeven in de ochtend op een doordeweekse dag, kan gewoon niet. Een evenementenbureau zei dat ze willen flyeren in de wijk als er een evenement aankomt, maar het commissariaat heeft uitdrukkelijk gezegd dat zij dat zelf doen. Tot op heden geen flyer gezien. Het commissariaat maakt zich kennelijk niet druk om de overlast. Zoals dus de afgelopen week bij het Zorghotel.

Het werkverkeer rijdt die ochtend stapvoets. Jong vrouwelijk schoon staat in groepjes op de drukke weg en berm. Hun kleding laat niets aan de verbeelding over. Doorzichtige kanten topjes, korte shorts en rokjes net onder bil en kruis. Bijna iedereen met zeemeerminnenhaar. Wimpers die een hemelplafond vormen. De gemiddelde leeftijd van de meiden: tussen de zestien en twintig jaar. Mannen niet ouder dan dertig.

Ik rijd het terrein van het Zorghotel op. Benieuwd wie verantwoordelijk is voor dit doordeweekse feestje. Men wijst mij een chique auto aan waarin twee mannen zitten. Ik parkeer ernaast, groet beleefd en de ruit gaat naar beneden. Ik vraag waarom zoveel herrie tot half zeven. Of men zich realiseert dat eraan de overkant van het Zorghotel woonwijken zijn.

"Sorry, sorry mevrouw. We hebben wel een vergunning van de dc hoor, maar tot vier uur. De mensen kwamen laat en daarom zijn we doorgegaan. We gaan het echt nooit meer doen en het was eenmalig." Wacht even, denk ik. "Bent u niet de bekende …?" De man lacht en bevestigt. Aha, denk ik. Van dezelfde partij als de dc. Vandaar die vergunning.

Ik rijd het terrein weer af en hoor nog net een jongeman roepen: "Owma, het is een kinderfeestje. Ga van het terrein af." Inderdaad, een burgervader die niet reguleert, stimuleert zijn 'kinderen' om grenzeloos te zijn in het organiseren van feestjes.

bijlhoutdwt@hotmail.com