Aangeboden
Vandaag is het 71 jaar geleden dat de Universele Verklaring van de
Rechten van de Mens werd aangenomen. De verklaring is een belangrijk
rechtsfundament voor bescherming van
rechten van burgers en is een universeel document.
De acceptatie van Resolutie 217 terzake de fundamentele rechten van de
mens, aangenomen tijdens de 3e Sessie van de Algemene Vergadering van de
Verenigde Naties (AVVN), 10 December 1948, markeert een belangrijke mijlpaal in
de geschiedenis van de ontwikkeling en bescherming van mensenrechten. De
internationale gemeenschap, vertegenwoordigdÂ
in de VN, met 58 vooraanstaande
landen in een voortrekkers rol, kwamen toen bijeen in Parijs en debatteerde
over de verankering van onmisbare en fundamentele rechten van burgers in een
integraal document, de zogenoemde “(de)
Verklaring voor de Rechten van de Mensâ€, dat een universele geldigheid
zou moeten hebben. Met de goedkeuring door 48Â
landen toen, werd “de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens†(UVRM) aangenomen,
als een set van onvervreemdbare normen en waarden, die voor eenieder zou
gelden, ongeacht woonplaats, geslacht,
ras, geloof, kleur of politieke overtuiging; een document dat onmiskenbaar en
onlosmakelijk in verband zou staan met eenieder zijn ontwikkeling, bescherming
en welzijn, zo hebben de ontwerpers voor ogen gehad.
Hoewel de
Verklaring geen juridisch-technisch afdwingbaar document was en is - dat was
ook niet beoogd met de Conferentie -Â
heeft het over de jaren heen een zeer belangrijke ontwikkeling
meegemaakt, aan rechtskracht gewonnen en vormt vandaag de dag een onmisbare rechtsbron en referentiekader
in de individuele rechtsbescherming. In de rechtspraak krijgt men er vaak mee
te maken, terwijl de staat in zijn handelen of nalaten kritisch wordt gevolgd
en zo nodig, ter verantwoording wordt geroepen. Via nationale rechtssystemen en
-instituten hebben slachtoffers van schendingen van mensenrechten toegang voor
hun klachtenbehandeling, en bij ontevredenheid zijn er beroepsgangen tot regionale
en internationale rechtsmechanismen, die
ingebouwd zijn in de mensenrechten instrumenten en die als beroepsorganen tegen
de staat functioneren.
Impact Verklaring
Over de
jaren heen heeft de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens, een
belangrijke grondslag gevormd voor de
verdere opbouw en codificering van essentiële internationale mensenrechten verdragen en
protocollen. Hiermee is het systeem van mensenrechten een onmisbaar rechtskader
en beroepsinstrument geworden voor individuen en slachtoffers van schendingen
van hun mensenrechten. Al deze verdragen hebben een ingebouwd mechanisme,
namelijk het recht voor directe individuele communicatie naar de VN of
regionale organisaties, terzake klachten
van mensenrechten schendingen.
Anno 2019, zijn er helaas ook uitdagingen. Als we om ons heen kijken,
merken wij dat er nog heel veel te doen valt met de rechtsbescherming van
individuen. Er is nog veel ellende en
leed die de mens wordt aangedaan, doorÂ
regeringen, die een voorbeeldfunctie zouden moeten geven: samenlevingen
worden uit elkaar gerukt, onschuldige burgers vermoord, gevangenen belanden
achter tralies zonder vorm van proces,
de onafhankelijke rechtsspraak komt onder druk te staan, soms door politieke
invloeden, burgers worden gefolterd en
gedenigreerd, vrouwen en jonge meisjes verkracht als instrument voor
oorlogvoering, minderjarige jongens worden in het leger gedwongen gerekruteerd,
sociale- en etnische groepen worden tegen elkaar opgehitst omwille van eigen
belang, en een klimaat van angst en intimidatie wordt bewust gehandhaafd.
Politieke andersdenkenden en pluriformiteit worden niet getolereerd en terwijl
anderen, met kritische meningen, monddood worden gemaakt. ‘Hate speeches’ en dreigende taal in politieke
manifestaties, zijn zichtbare tekenen van een verdere erosie van de
democratische rechtsstaat en een vredig samenleven. Thans, uit de 55 miljoen
ontheemden wereldwijd, hebben we in Afrika al 18 miljoen, uit elkaar gedreven
door oorlogsgeweld, conflicten, epidemieën, natuurrampen, en hongersnood.
Maar liefst 71 miljoen burgers, slachtoffers van geweld en politieke
overtuigingen, discriminatie en etnische vervolgingen, hebben anno 2019, hun
land moeten ontvluchten voor asiel in het buitenland. 37.000 burgers vluchten
dagelijks in de wereld, omdat zij de nodigeÂ
rechtsbescherming missen in hun eigen land, en toeschrijven aan het
slecht en onverantwoord  beleid,
onderdrukkingen en politieke vervolgingen.
Conclusie
De
Universele Verklaring is een duur goed, een ondenkbaar instrument voor de
rechtsbescherming, zowel voor burgers alsmede voor de samenleving als geheel.
Schendingen van de onvervreemdbare rechten, vervat in de negen essentiële
(internationale) en andere regionale mensenrechten instrumenten moetenÂ
onder alle omstandigheden voorkomen worden. Overheden en politieke
ambtsdragers hebben een plicht, om de burgers in de naleving van hun toekomende
mensenrechten onder alle omstandigheden te beschermen. Politieke ambtsdragers
hebben hierbij een belangrijke rol te vervullen, ter waarborging van alle
vrijheden en rechten die burgers in een democratische rechtsstaat hebben.
Sardhanand
Panchoe
Het volledig artikel kunt u hier downloaden.