COLUMN: Het Wiel

Ik heb dezer dagen te doen met inspecteur Naarden, hoofd van de Publiciteitsdienst van de politie. ‘Naro’ wordt al langer dan een week door journalisten belaagd met vragen over het fatale schietincident in de Rosebelgoudmijn in Brokopondo. Op dit moment moet hij met nietszeggende antwoorden (hij kan helaas niet anders) de hete kastanjes voor de bevoegde autoriteiten uit het vuur halen. Die laten het schromelijk afweten.

Je zou verwachten dat bij een dergelijk ernstig incident met meer voortvarendheid informatie aan de samenleving zou worden verschaft. Je zou niet mogen verwachten dat in allerlei achterkamertjes of op kapotte bruggen in Brokopondo het bevoegd gezag zaken met betrokkenen of nabestaanden probeert te regelen. Helaas lijkt het daar heel sterk op. Wat er allemaal bekokstoofd en gebrouwen wordt, weet Joost en over het onderzoek zelf weten we na tien hele dagen nog steeds niets.

Voor minder ernstige zaken zijn in het verleden persconferenties gehouden en volgens mij zelfs uitnodigingen naar CNN en Fox News gestuurd. De gemeenschap wacht nog steeds op de broodnodige informatie. Van het Openbaar Ministerie hoeven we al helemaal niets te verwachten. Dat heeft volgens mij een broertje dood aan de media. Tot nu toe heeft de samenleving het moeten doen met een minder dan summiere reactie in het parlement van justitieminister Getrouw.

Hij gaf aan dat de politie onderzoekt, het Openbaar Ministerie onderzoekt, sectie op het lijk is gepleegd en dat het ontzielde lichaam van het slachtoffer al aan nabestaanden is afgestaan. Oh ja, en dat de veiligheid is gegarandeerd. Kijk je naar hoe de autoriteiten met soortgelijke incidenten in andere landen omgaan, dan merk je een schril contrast.

Laten we dicht bij huis beginnen: Guyana. Daar is het normaal dat het Openbaar Ministerie, althans de autoriteiten, obductieverslagen in spraakmakende zaken zoals levensberovingen, of andere tragische overlijdensgevallen, onmiddellijk na de lijkschouwing naar de pers sturen. Dit wordt gedaan om allerlei speculaties te voorkomen.

In andere landen zijn dergelijke rapporten ook beschikbaar voor de media. Maken we een grotere sprong naar de Verenigde Staten van Amerika, dan zien we ook dat daar zaken anders worden aangepakt dan in Suriname. Transparantie geniet prioriteit. In de VS hebben zich in het weekeinde twee massaschietpartijen voorgedaan met meer dan dertig doden en tientallen gewonden.

Nog voordat je met je ogen kon knipperen over deze voorvallen hielden de autoriteiten waaronder politie, aanklagers en stadsbestuurders persconferenties om de samenleving te informeren. Hier weet de politie na tien dagen nog steeds niet wie het fatale schot heeft gelost. Althans, dat wordt beweerd.

Hoe vindt het onderzoek dan plaats? Worden er geen verhoren afgenomen van de aanwezige betrokkenen? Zijn er geen ooggetuigen, of werd de actie met de ogen dicht uitgevoerd in de mijn? Wordt er geen ballistisch onderzoek gedaan? Ik wil niet eens weten wie de persoon is die het fatale schot heeft gelost of hoe die heet.

Voor mij, en ik denk met mij het gros van de samenleving, is de context waarbinnen het drama zich heeft voltrokken, van belang. Hoe is het zover gekomen? Wat was de aanleiding? Moest er geschoten worden? Waarom naar het hoofd? Vragen die beantwoord zouden moeten worden om de speculatie die hoogtij viert wind uit de zeilen te nemen, zodat lessen getrokken kunnen worden om herhaling te voorkomen.

Op school werd afkijken tijdens de repetities meestal zwaar afgestraft, maar ik geloof dat in dit soort gevallen het goed is dat de autoriteiten gaan spieken hoe de buren of andere landen in de wereld met deze zaken omgaan. Zeker wat betreft informatieverstrekking aan de samenleving. Het wiel is al uitgevonden. We kunnen het niet ronder maken.

ivancairo@yahoo.com