20 Juli 2019
14:00Niet al te lang geleden reed ik langs een kasteel aan de rivier. Ik zag mensen druk in de weer met in- en uitladen, het nepgoud verblindde mij even. Parkeerwachten in fluorescerende hesjes wenkten mij om door te rijden - parkeren moet verderop werd me duidelijk gemaakt. Het werd me al snel duidelijk: hier trouwde iemand met geld. Of beter gezegd: de zoon of dochter van iemand met geld. Maar wie?
Aangezien ik niet echt inside knowledge heb van het reilen en zeilen van de één procent van Suriname, die superrijke mensenklasse die eventjes naar Miami of naar Parijs of naar India vliegt om een feestjurk aan te schaffen, moest ik even rondvragen voor ik het antwoord wist. En ik denk dat de meesten van u dat antwoord intussen ook kennen. Toen ik er de eerste keer langsreed, in de vooravond, was de file nog redelijk te overzien. Iets na middernacht moest ik weer huiswaarts keren van mijn eigen uitje. Ik had de keus - weer langs het feestgedruis, of een andere rustiger weg zoeken?
Dat is uiteraard een retorische vraag - natuurlijk trok mijn nieuwsgierigheid mij weer de file en chaos in. Ik had er geen spijt van. Zo rond dat uur begonnen de gasten een beetje te vertrekken, dus ik kon me vergapen aan de glitter en glamour van anderen. En lieve hemel, dat was me een geglitter! Hele gezinnen op hun nauta-best, het is altijd een plaatje om te zien. Vol bewondering keek ik naar de vrouwen en meisjes, die ongetwijfeld enkele uren hadden besteed aan de make-up, wier oogleden urenlang het gewicht van valse wimpers hadden getorst, en de voeten die snakten naar naaktheid, ontdaan van de knellende banden, de torenhoge hakken.
Daar had je de mannen en jongens, zwetend in hun pakjes van synthetische stof, want wie draagt nog een gewoon katoenen hemd naar een nauta; biddend dat de gel in de haren het nog even vol zou houden. Ik genoot van het spektakel - 'living vicariously' zeggen ze in het Engels, wat zoiets betekent dat je geniet door het genieten van een ander, indirect genieten, zeg maar. Maar zoals gewoonlijk - dat vervelende stemmetje in me bleef zeuren. Wat zou een doorsnee gezin hebben moeten neertellen om deelgenoot te zijn van dit 'één procent feest'?
Stel dat je een gezin bent van vier personen - en die moeten uiteraard allemaal helemaal in het nieuw, want wie wil er nu gezien worden in iets dat al eerder is gedragen? (een tip: niemand onthoudt wat je aan had, en als ze het onthouden, who cares?) Ik begrijp dat de verschillende kledingzaken fan-tas-tische zaken hebben gedaan. En ik dacht een beetje vals: 't zou toch wel enigszins cynisch zijn als zou blijken dat de gasten hun kleding en weet-ik-veel wat nog meer zijn gaan kopen bij winkels waar de gastheer in geïnvesteerd heeft (dat is nu niet het geval, denk ik, maar zou dat niet pijnlijk zijn?.)
Het feest zelf was regelrecht uit een Bollywoodfilm, begrijp ik van verscheidene zijden. Ik zag foto's langskomen van één van de dienstverleners, en het zag er fantastisch uit. Obsceen bijna, in een tijd waarin zovelen het zo moeilijk hebben en het almaar moeilijker krijgen, maar ja, tis niet mijn geld dus ga je gang. Alles was 'over the top', hoorde ik. Hoe 'over the top' vraagt u? Wel - in plaats van dat de gasten enveloppen met inhoud gaven aan het bruidspaar, kregen de gasten envelopjes met inhoud - gewoon, een fooi voor het aanwezig zijn.
Mensen waren oprecht blij met de envelopjes begrijp ik. Hoe mooi, dachten sommigen wellicht, ik heb een mooi feest meegemaakt, ik kan iedereen vertellen dat ik erbij was, en, ik krijg er nog geld voor ook! Dan heb je zuurpruimen zoals ik die denken: het feest kostte je waarschijnlijk meer dan het je opleverde. Het geld in die enveloppe heb je in feite ook zelf betaald, omdat wij, de 99 procent, hoe dan ook, betalen voor de rijkdom van de één procent. Maar ach, soms moet je niet teveel willen denken, gewoon de wimpers opplakken, en zwaaien met de envelopjes.
gangadwt@gmail.com