18 Juli 2019
12:00EIEREN ZIJN MOMENTEEL peperduur. Een ei kost nu minstens SRD 2, terwijl dat enkele maanden geleden nog SRD 1,25 was. Prijzen van agrarische producten fluctueren als gevolg van vraag en aanbod. Dat is ook het geval met eieren: het is altijd normaal geweest dat deze in de aanloop naar hoogtijdagen zoals Pasen en Kerst iets duurder werden. Dat heet marktwerking.
Maar de huidige stijging is absurd. De verklaring die de eierproducenten eerst gaven voor de huidige schaarste, is dat door de weersomstandigheden van de afgelopen maanden de kippen minder hebben gelegd en ze bijgevoerd moesten worden. Dit zou de reden zijn voor de hogere prijzen.
Dat klonk niet logisch, want de weersomstandigheden van dit jaar verschillen niet veel van die in voorgaande jaren. Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: een groot deel van de Surinaamse eieren verdwijnt via smokkel naar Frans-Guyana, waar ze meer opleveren. Hierdoor zijn er te weinig eieren voor de lokale markt.
Echter, de eierproducenten lopen het risico dat als de schaarste nog veel langer duurt, een slimme ondernemer gaat importeren. En waarschijnlijk nog goedkoper en misschien ook van betere kwaliteit, waardoor de lokale leveranciers hun monopoliepositie verliezen en mogelijk zelfs volledig uit de markt worden geprijsd.
Dat is in het verleden, weliswaar door heel andere omstandigheden, gebeurd met kippenvlees. Toen daar in de jaren tachtig schaarste aan ontstond, speelde onder andere Dilip Sardjoe daarop in door Amerikaanse boutjes in te voeren en daar kapitalen mee te verdienen. Dat de boutjes komen van de met hormonen volgespoten plofkippen die de Amerikanen zelf niet willen eten, deert de Surinaamse consument niet.
Ze zijn een stuk goedkoper dan de lokaal gekweekte kip en zijn er in overvloed. De klaagzang van onze boeren dat ze daar niet tegen kunnen concurreren, heeft weinig uitgehaald. Zelfs de verhoging vorig jaar van het invoerrecht op kip, heeft nauwelijks effect gehad. En dus slagen de producenten er maar moeizaam in hun plekje op de markt terug te winnen.
Een gewaarschuwde boer zou met deze ervaring in gedachten voorzichtig te werk moeten gaan. In dit geval de eierboer die zijn handel nu grotendeels in Frans-Guyana afzet en zich over de ruggen van de lokale consument in de handen wrijft. Die boer moet in de toekomst niet gaan klagen dat hij zijn eieren niet meer in Suriname kwijt kan omdat consumenten de importeieren massaal hebben omarmd.