18 Juli 2019
09:31PARAMARIBO - Iedereen wordt wel eens een keer ziek. Het kan zelfs voorkomen dat je zware medicijnen moet innemen en/of enkele dagen in het ziekenhuis moet doorbrengen. Niet makkelijk maar je komt er wel doorheen. Echter. het moment waarop je hoort dat je een bepaalde ziekte hebt die je dood kan betekenen is het een heel ander verhaal. En als je borstkanker hebt, kun je ook nog delen van je lichaam kwijtraken die je doen twijfelen aan je vrouw-zijn.
Pink Ribbon benaderde de bekende zangeres/vocalcoach Heliante Redan om 'iets' te bedenken waarmee meer bewustwording gekweekt kan worden in de samenleving. Na enkele maanden intens samenwerken met onder anderen regisseur Ivan Tai-Apin en de muzikant Jason Eduwaiti, kwam het theater stuk 'Mohini: Fighting Against Time' van de grond. Vrijdag is de grote pink carpet-première waarna het stuk zaterdag en zondag wordt opgevoerd in Theater Thalia.
"Ik werd even emotioneel omdat ik in Nederland was en van ver de ellende van mijn zus heb meegemaakt. Zij is er gelukkig nog maar het was allemaal zeer herkenbaar. Ik heb me echt moeten inhouden om niet te huilen", verzucht Olga Veneer. Zij was één van de tientallen seniorenburgers die de show woensdag mochten bezoeken. De dag ervoor hebben scholieren het stuk gezien.
"Het is echt hard hoor; yu e siki dan sma no e yepi yu. Ze begrijpen het niet. Ik denk dat het vrees is dat mensen je vermijden of niet met je willen bemoeien. Het is toch niet besmettelijk?" vraagt Veneer zich retorisch af. Ze vindt het belangrijk dat vooral veel jongeren het stuk zien. "Ik weet niet of ik het nog kan krijgen ma den yongu sma, die moeten echt op zichzelf letten. Vroeger ging je zeker dood, nu heeft men zoveel geweldige medicijnen."
Redan speelt Mohini, een sterke Surinaamse vrouw in de bloei van haar leven met een zoon die in Nederland studeert, een tienerdochter en een man van wie zij houdt. Alles is koek en ei, totdat er een knobbel bij haar borst ontdekt wordt. De veranderingen in haar leven zijn enorm.
De muzikale begeleiding van Eduards, afwisselend op zijn elektrische bas, akoestische gitaar en grote contrabas, is fenomenaal en versterkt de emoties van de diverse scènes. Redans zang is doorspekt met krachtige emoties. Het decor bestaat uit enkele verhogingen. Op één van de decors staat een hele grote spiegel waar Mohini zich graag mooi opmaakt en bij de andere een enorme klok, die bij tijd en wijle veel te snel lijkt te gaan.
"I've got no time… no time", zingt Mohini gefrustreerd. Niets wordt gemeden. De effecten van de chemo, maar ook het effect van de ziekte op haar gezin en het feit dat haar haren uitvallen. Het is een verhaal van vallen en opstaan, frustratie en onmacht maar uiteindelijk één van overwinning!