27 Juni 2019
13:05PARAMARIBO - Als epilepsie goed wordt behandeld, kan het gros van de patiënten een epilepsie-vrij leven leiden. Helaas, dat is niet terug te zien in de praktijk, vooral in lage inkomenslanden. De behandeling en diagnostiek spelen hierbij een rol. Dit constateert de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO).
Neuroloog Mireille Sabiran vertelt aan de Ware Tijd dat het grootste probleem bij de aandoening vaak is de beperkte medicatie. "Daar zitten we in Suriname erg mee. Er wordt nog steeds met een basisassortiment medicatie gewerkt van vier anti-epileptica die eigenlijk al ouder dan vijftig jaar zijn."
Er zijn wel andere middelen waarvan enkele ook minder bijwerkingen geven, maar die zitten niet in het basisassortiment en patiënten moeten daarvoor zelf betalen. Ruim 80 procent van de gevallen van epilepsie komt in de lagere sociaal-economische klasse voor. De medicatie is volgens Sabiran dus heel moeilijk bereikbaar voor deze groep en als ze het een keer kopen, is er geen garantie op continuïteit.
Een andere situatie is dat Suriname nog heel erg beperkt is in de diagnostische mogelijkheden. Het streven is om te gaan naar een 24 uur-registratie. "Dat doe je dan niet bij alle mensen, maar bij twijfelgevallen en heel moeilijke vormen van epilepsie. De persoon wordt voor 24 uren opgenomen, de medicatie wordt afgebouwd en nagegaan wordt of zo een aanval kan worden geregistreerd. We moeten dus naar betere diagnostiek."
Sabiran en collega's streven naar een monitoringunit, maar daarvoor is er geen geld. Ze kiest als het om deze aandoening gaat voor gecentraliseerde zorg, omdat patiënten beter kunnen worden gevolgd en data gemakkelijker verzameld kan worden. De specialisten kunnen zich hierdoor ook beter verdiepen in het probleem.
Epilepsie treft alle leeftijdscategorieën, maar er is een piek bij kinderen van de adolescentenleeftijd en op oudere leeftijd. Als kinderen vanaf jonge leeftijd ernstige epilepsieaanvallen krijgen en niet onder behandeling zijn, raken ze achter in onder meer hun mentale ontwikkeling.
Sabiran: "Deze kinderen hebben eigenlijk nooit de mogelijkheid om een behoorlijk 'papier' op school te behalen en productief te worden in de maatschappij. Iemand die aanvallen krijgt kan ook niet voor een baas werken. Een baas wil niet iemand die elke dag bewusteloos raakt of plotseling dood in bed kan worden aangetroffen."
Ze heeft geen statistieken, maar naar haar schatting zijn er jaarlijks honderd nieuwe gevallen per honderdduizend inwoners in lage inkomenslanden.