26 Juni 2019
14:00Een maand geleden werd de Canawaima-veerboot die de lijndienst tussen Southdrain in Suriname en Moleson Creek in Guyana onderhoudt uit de vaart gehaald. De laatste van de twee al zeker twintig jaar oude motoren heeft het wegens achterstallig onderhoud ook begeven. Suriname heeft nooit een cent geïnvesteerd in onderhoud. Althans, dat heeft Guyana met de brede kant van zijn mond laten weten. Ik neem aan dat dat ook zo is, want tot nu toe heeft de Surinaamse regering de bewering van Georgetown formeel niet tegengesproken.
Toch gaat Guyana in dit debacle niet helemaal vrij uit, vind ik. De veerdienst is een gezamenlijke operatie van beide landen, dus zouden beide partijen erop moeten toezien en afdwingen, dat de andere partner zich aan de afspraken houdt. Vinger wijzen nu lost het ontstane probleem niet op. Partijen moeten om de tafel om te bespreken hoe de zaak aan te pakken.
En daar wringt nu de schoen. Volgens bekomen informatie probeert Suriname Guyana om de tafel te krijgen, wat tot u toe niet is gelukt. Er wordt niet eens op correspondentie vanuit Paramaribo gereageerd door Georgetown. Een dergelijke houding verwacht je niet van een goede buur. Het zou ook niet geaccepteerd mogen worden. Als we de geluiden die de ronde doen mogen geloven, lijden vooral Surinaamse bedrijven die vestigingen hebben in Guyana onder het uitvallen van de veerboot. Hun ladingen kunnen niet meer goedkoop naar het buurland worden gebracht. Is het daarom dat Guyana geen haast wil maken? Want, het personenverkeer gaat via de backtrack toch normaal door en de meeste mensen die daarvan gebruik maken zijn naar verluidt Guyanezen. Die zal je dus niet horen klagen over het uitvallen van de Canawaima.
Volgens mij ligt daar de oplossing. Sluit de backtrack route volledig! Wanneer de passagiers uit het buurland de gevolgen va die sluiting zullen voelen en in Berbice massaal hun stem laten horen, zal Georgetown wel van zich laten horen om over de Canawaima te praten, denk ik. Suriname laat zich in zijn buurlandenpolitiek al decennialang te veel aanleunen, zonder daar een krachtig geluid tegenover te stellen. Zoals de minister van Defensie recentelijk in het parlement verklaarde is het Nationaal Leger niet uit op oorlog met buurlanden. Daar pleit ik ook niet voor. Maar we zijn niet bobo én we zijn geen bobo's! Als soeverein land kan je ook niet ten eeuwige dagen toestaan en gedogen dat vreemde mogendheden jouw grensbeleid bepalen of aspecten daarvan domineren.
Aan de oostgrens maken de bewoners zich ernstige zorgen om initiatieven van Parijs om sommige stroomversnellingen in de grensrivier aan te passen, want ze zouden een gevaar vormen voor personen die zich per boot verplaatsen. Door de Franse autoriteiten wordt ontkend dat ze eigendunkelijk dat besluit zullen nemen. Suriname wordt bij de besluitvorming betrokken. Vooruitlopend daarop worden informatiesessies met de bewoners in het gebied gehouden. Juist daar wringt ook de schoen. Bewoners beweren dat wat de Fransen willen doen niet als voorstel wordt gepresenteerd waarover gediscus-sieerd zal worden, maar als "wat we gaan doen". Het is volgens de bewoners dus geen kwestie van overleggen, maar van opleggen.
Ze vragen zich af wat Paramaribo doet, waarom ze aan de grillen van de buren worden overgelaten? Ik heb geen kaas gegeten van diplomatie of buurlandenpolitiek. Als burger van dit land verwacht ik wel, dat mocht inderdaad ook van Surinaamse zijde overwogen worden om stroomversnellingen en de loop van rivieren zodanig te veranderen dat die maatregel effect zal hebben op het leven en bestaan van Surinamers in bedoeld gebied, Paramaribo met de informatie en voorlichting naar de mensen dient te gaan. Niet de Fransen.
We zijn toch geen bobo's? Of wel? Aan het imago van vreedzaam land dat vrede propageert zal echt geen afbreuk worden gedaan wanneer we eens een keer met de vuist op tafel slaan wanneer buren weer eens een keer over ons heen willen lopen. Bosje had deze zaken zeker anders aangepakt.