COLUMN: Een klein zaadje

“Het is een klein zaadje dat je ergens plant en het verspreidt zich”, zei Ramona aan de andere kant van de lijn. Ik ken de vrouw en de club waar ze bij hoort helemaal niet. Maar vanwege Stafon, de jongeman die twee keer aan zijn ooit zwaar misvormde klompvoet is geopereerd, hebben wij contact. Zij willen de kosten betalen voor het maken van de aanpassing in zijn schoenen. Hij is nu uitbehandeld en het is tijd om zonder krukken, met twee rechte voeten door het leven te gaan. Daar is het allemaal ruim twee jaar geleden om begonnen. Met het zaadje bedoelt ze haar maatschappelijke betrokkenheid die zij heeft meegekregen van haar oma.

"Boi! Booi!", riep Stafon afgelopen maandag toen hij op het erf waar hij woont de eerste onwennige stappen maakte zonder krukken. "Ik droomde gisterenavond dat ik normaal liep en nu zijn jullie hier. Ik voel helemaal geen pijn meer onder die ene voet als ik met de schoenen loop", klonk het enthousiast. Hij is intussen van kind, een jongvolwassen man geworden ging het door mijn hoofd. Reo, die de aanpassing in de schoen heeft gemaakt, moedigt hem aan meer rondjes te lopen. Wat voor ons heel vanzelfsprekend is, blijkt voor hem een inspannende uitdaging. Maar hij is dapper, loopt een paar stappen en rust uit. "Zorg dat je vooral op vrijdag en zaterdag loopt", roept nu zijn vriendinnetje streng van een afstand. Ze wil graag in het weekend met hem wandelen in de stad. Zonder krukken.

De afspraak is dat wij hem maandag weer opzoeken en als hij flink loopt op dit eerste paar, dan wordt ook het tweede paar aangeschaft. Met heel veel dank aan Roy, Joan, Lucia, Rieke, zijn schoolhoofd, Theo, Egbert, Lennie en zelfs de douane op Noord. Veel mensen hebben het zaadje overgenomen waar Ramona naar verwijst. Ik vraag haar wat haar motiveert.

Het lijkt alsof ik de film van mijn leven voorbij zie komen. Liefdevol opgevoed door oma, die heel sociaal en wijs was. "Ik zou zo graag mijn oma haar stem nog een keer willen horen", zegt ze plotseling. Mijn mond viel open van verbazing want in de eerste alinea van de column waar ik op dat moment mee bezig was stond letterlijk: 'Het is niet de bedoeling dat dit een te persoonlijke column wordt. Maar twee keer dacht ik deze week: kon ik de stem van mijn beide moeders weer even horen. Welk advies zouden zij mij geven'.

De aanleiding voor de column is het bericht, dat president Trump van Amerika heeft besloten om de afbeelding van Harriet Tubman op de 20 dollarbiljetten niet door te laten gaan. Zij werd als slaaf geboren, vluchtte naar een staat waar zij vrij was en van daaruit heeft ze geholpen bij de bevrijding van honderden slaven voor- en tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Waarna ze zich inzette voor het vrouwenstemrecht. Tubman overleed in 1913. Mijn oma, geboren in 1910, vertelde dat haar oma nog een slavin is geweest. Vaak vroeg ik mij af hoe de vrouwen in haar leven eruitzagen omdat ze zacht, trots, liefdevol en heel sociaal was.

Tot mijn grote verrassing kreeg ik twee weken geleden, tijdens onze eerste familiedag, een foto te zien van de oma van mijn oma. Geboren als slavin, maar in vrijheid haar eigen weg opgegaan. De zwarte vrouw op de foto kijkt niet in de lens en is naar binnen gekeerd. Straalt een ongelooflijke rust en bezinning uit. Wijsheid van het harde leven denk ik. Net als Harriet Tubman. Maar wat hebben ze hun zaadjes goed geplant. Het is tijd om Stafon verantwoordelijkheid te geven. En met zoveel positieve zaadjes van de afgelopen tijd, heeft hij genoeg om op twee rechte voeten en vol vertrouwen door het leven te gaan.

Bijlhoutdwt@hotmail.com