13 Mei 2019
14:00Onder normale omstandigheden zou ik na een week waarin alles op sportgebied fout kon gaan voor mij, in zak en as zitten. Robinhood uitgeschakeld in de bekercompetitie van de SVB, Barcelona afgedroogd in de Champions League en PSV dat in Nederland het kampioenschap misloopt. Onder normale omstandigheden inderdaad. Echter, als ik kijk wat er in Suriname gebeurt, zijn deze sportieve dieptepunten te verwaarlozen.
Nog nooit heb ik zoveel personen Julian With horen en zien citeren als de afgelopen week: "Het komt nooit meer goed." Na alle gebeurtenissen kan ik me dat ook goed voorstellen. Je voelt je soms machteloos. En dan heeft het niet alleen te maken met de problemen die het nieuws halen. Ook het grote kleine leed, dat je niet in de Ware Tijd zult lezen of horen op de radio. Het lijkt alsof wij collectief drinken uit een gifbeker, waarvan de bodem bij lange na nog niet in zicht is. En niemand geeft je het gevoel in staat te zijn het tij te keren. Waarschijnlijk zal 'ons' gevoel overeenkomen met de gemoedstoestand van de kapitein op de Titanic.
Een groot deel van de verantwoordelijkheid ligt bij de partijpolitiek, zoals die in Suriname wordt bedreven. Het gaat niet om het belang van Suriname en de Surinamers. Het gaat puur om het eigenbelang en dat van enkele bepalende figuren in de partij. Hoe kunnen wij aan de macht komen, en hoe worden we daar zelf beter van? Niet alle politici bezondigen zich hieraan. Alleen zijn de uitzonderingen in de minderheid. Zij worden in hun eigen gelederen overstemd door de groep voor wie slechts het eigenbelang telt.
In de vakbeweging zal het niet anders zijn. Niet het belang van de werkende klasse staat voorop. Nee, verre van. De vraag die belangrijk is: hoe kunnen wij via de vakbond onze belangen en die van politieke vrienden behartigen? Hoe verklaar je het anders dat een vakbond haar leden rustig houdt of de straat opbrengt, afhankelijk van de partij die de voorzitter aanhangt. Ook in de vakbeweging zijn er uitzonderingen. Maar ook daar worden de mensen met het hart op de juiste plek, overschaduwd door individuen die niet snappen wat het betekent te staan voor de werkende klasse.
Kijk om je heen. Personen van wie je het niet verwacht, blijken op de een of andere manier 'verkeerd' te zijn. Elke keer weer word je in verlegenheid gebracht, door personen van wie je denkt dat ze nog het beste voor hebben met Suriname. Soms vraag ik me af: wat zou ik doen als ik in de positie was om er iets aan te doen? Waar begin je? Heel eerlijk, ik weet het niet. Het land is immers geen huis dat je kapot kunt slaan en vanaf de fundering kunt herbouwen. Het is ook onmogelijk om iedereen het land uit te sturen, de troep rustig te inventarisen en vervolgens weer mensen toe te laten op voorwaarde dat ze 'clean' zijn.
De regeringspartijen, de NDP voorop, en de partijen die ooit al regeermacht hebben gehad, die zullen de échte verandering die Suriname nodig heeft niet kunnen brengen. Dat tonen ze elke dag, door de manier waarop er politiek wordt bedreven. De nieuwe partijen dan wel? Die overtuigen mij ook niet. Het belangrijkste argument daarvoor: als ze het écht anders willen doen, waarom beginnen ze juist daar waar de gevestigde politieke partijen ons hebben gebracht? En daarmee bedoel ik: verdeeld! Zijn het de ego's die samenwerking in de weg staan? Een land ontwikkelen doe je niet alleen.
Ik heb geen enkel incident van de voorbije week genoemd om de malaise te beschrijven. Want dat is precies wat Suriname is geworden. Een samenleving die hobbelt van incident naar incident, waarbij vandaag A de held is en B de slechterik. Bij het volgende incident zijn de rollen omgekeerd. Structureel wordt er echter niks opgelost, aangepakt of veranderd. Kennelijk omdat wij, dus ik ook, niet genoeg willen dat het anders gaat. Of toch wel? Dan is de vraag: wat doen wij eraan?