Vrouw heeft piepstemmetje in Suriname

Morgen wordt wereldwijd en ook in Suriname de Internationale Dag van de Vrouw herdacht. Ook in Suriname zijn enkele activiteiten gepland en al in uitvoering. We willen bij deze dag benadrukken dat de vrouwen nog een lange weg te gaan hebben in Suriname. Wat we wel degelijk missen in Suriname is een sterke vrouwenlobby en sterke organisaties die gericht zijn op het bevorderen van gender. Er zijn genderorganisaties in Suriname die na het Beijing Platform of Action in opmars waren in de jaren ’90. Deze organisaties zijn nu uitgeblust, er is vergrijzing in deze organisaties opgetreden. Deze organisaties hebben bestaansrecht, maar moeten nu wel zorgen voor verjonging en opvolging. In principe behoort dat niet moeilijk te gaan, omdat er onder de gelederen van de vrouwen veel meer academici te vinden zijn dan onder de mannen. Daarmee zeggen we niet dat vrouwenrechten een aangelegenheid zijn van vrouwen alleen. Maar we zien dat in de genderorganisaties in Suriname overwegend vrouwen actief zijn. Het gevolg van een sterk afgezwakte genderbeweging is ook een zwakke stem die pleit voor de rechten van de vrouw in DNA. Dat is een heel zwaar gemis dat geconstateerd moet worden op deze dag. In DNA zijn er geen vechters voor de rechten van de vrouw. Dat is te merken wanneer er debatten in DNA plaatsvinden die te maken hebben met de rechten van de vrouw. Dan zien we dat er eerder gepleit wordt voor de mannen en bijvoorbeeld voor werkgevers. Het Bureau voor Genderaangelegenheden is door de overheid indertijd opgericht om de realisatie van de vrouwenrechten te helpen bevorderen. We zien dat dit bureau zwaar te kampen heeft met een capaciteitsgebrek. Dit gebrek heeft niet zozeer te maken met de scholing van het personeel, maar met een bescheidenheid die niet past bij een bureau van deze aard. Of het personeel is niet begaan met het lot van de vrouw in Suriname. In elk geval zien we dat er heel weinig uitgaat vanuit dit bureau dat heel specialistisch werk moet doen. In DNA is wel eens aangehaald dat dit bureau te maken heeft met een zwaar capaciteitsgebrek. Vanuit de VN is er heel veel ondersteuning ter beschikking om de vrouwenrechten in orde te maken. Maar op den duur moeten de landen toch zichzelf bedruipen en zelf verder gaan. En met bescheidenheid zullend e doelen niet worden bereikt. Deze drie tekortkomingen maken dat het heel slecht gesteld is met de vrouwenlobby in Suriname. En dat merkten wij met name in de laatste debatten die over vrouwenrechten gaan in DNA. We hebben het over de wetgeving die in DNA aanhangig is ten aanzien van zwangerschapsverlof. Na jaren van workshops en seminars is er nu een wet in DNA. Deze wet zal een deel van de discriminatie van de vrouw opheffen op de arbeidsmarkt. Er is huiswerk in DNA om de wet nu wel aan te nemen. Door enkele vrouwen in de politiek is ook aandacht voor geweld tegen vrouwen, onder andere de vrouwen in de politiek. Zij hebben het gevoel dat zij op een bepaalde manier worden besproken en aangevallen, dus op een seksistische manier. Geheel ongelijk hebben de vrouwen niet. De vrouwen in de politiek komen dus nu voor zichzelf op, maar ze moeten ook opkomen voor de andere vrouwen die in een achterstandspositie zijn. En de eerlijk gebiedt om te zeggen dat de vouwen in de politiek niet opkomen voor de andere vrouwen die niet in leidinggevende posities zitten. Dat wordt door menig vrouw als een soort verraad aangemerkt. Al met al constateren wij bij deze internationale dag van de vrouw dat de stem van de vrouw nog een piepstemmetje is in Suriname. En dat is een teken van een behoorlijke achterstand die vrouwen moeten inhalen. Suriname heeft in de grondwet een aantal vrouwenrechten staan die nog niet in uitvoering zijn. Zoeken we het woord ‘vrouw’ in de Grondwet van de Republiek Suriname op, dan komen we het 3 keer tegen. Als eerste zien we artikel 29. Dit artikel bepaalt dat het de plicht van de Staat is om de voorwaarden voor werk, beloning en rust, waartoe de werknemers gerechtigd zijn, aan te geven, in het bijzonder door: bijzondere bescherming te verlenen op het werk voor vrouwen tijdens en na de zwangerschap. Dan komen we artikel 35 lid 2 tegen: ‘Man en vrouw zijn voor de wet gelijk’. Dan volgt artikel 35 lid 6: ‘Werkende vrouwen hebben recht op zwangerschapsverlof, met behoud van loon of salaris.’. Het woord ‘geslacht’ komt ook 3 keer voor in de grondwet. Niemand mag op grond van zijn geboorte, geslacht, ras, taal, godsdienst, afkomst, educatie, politieke overtuiging, economische positie of sociale omstandigheden of enige andere status gediscrimineerd worden (art. 8 lid 2). Er moet gelijkheid van kansen zijn bij de keuze van beroep en soort werk en moet verboden zijn dat toegang tot enige functie of beroep wordt verhinderd of beperkt op grond van iemands geslacht (art. 28). Alle werknemers zijn, ongeacht leeftijd, geslacht, ras, nationaliteit, godsdienst of politieke overtuiging, gerechtigd tot een aantal rechten (art. 29). We merken dus dat de woorden geslacht en vrouw meestal in relatie tot arbeid in de grondwet worden gebruikt. Daarmee geef de grondwetgever duidelijk aan dat het de bedoeling is dat de Surinaamse vrouw zonder hobbels participeert op de arbeidsmarkt. Suriname maar ook de vrouwen moeten de durf hebben en tonen om alle hobbels weg te nemen.