Waar eindigt dit?

KRACHTENS DE GRONDWET artikel 110 lid e is de president bevoegd ministers te benoemen en te ontslaan. Volgens artikel 124 is het staatshoofd ook bevoegd om onderministers te benoemen. Echter, de manier waarop president Chandrikapersad Santokhi de afgelopen dagen met deze grondwettelijke bevoegdheid is omgegaan, zegt veel van hoe politici het bestuur van het land zien.

Op een pijnlijke manier wordt gedemonstreerd dat beleidsdomeinen zijn verkaveld en ministeries als eigendom door coalitiepartijen worden geclaimd en behandeld. Er wordt geen enkele poging gedaan om dit nog te camoufleren.

Als zoethoudertje en als compensatie omdat coalitiepartner Pertjajah Luhur de ministerspost bij Binnenlandse Zaken is kwijtgeraakt, worden eventjes twee onderministersposities aangeboden aan deze partij. Twee extra posities die samen met de zondag benoemde onderministers de komende periode tot aan de benoeming van de nieuwe regering de staat Suriname een aardige duit zullen kosten aan salarissen en andere voorzieningen voor deze bewindslieden.

Is dat de manier hoe politici om moeten gaan met staatsmiddelen? Is dat prudent beleid? Is dat behoorlijk bestuur? En zo wordt maar aangemodderd met de politieke en bestuurlijke macht die bij de verkiezingen van mei 2020 van de kiezers is verkregen. De vraag is waar dit zal eindigen naarmate de verkiezingsdatum van 25 mei 2025 nadert.

Dat de bij Grondbeleid en Bosbeheer (GBB) benoemde onderminister Sieuwkoemar Ramsukul formeel nog de functie als directeur bekleedt van zijn eigen bedrijf, een vastgoedonderneming, wat mogelijk conflict of interest zou kunnen opleveren, schijnt de president koud te laten. De vraag is of die functie ook niet conflicteerde met de positie als directeur van het ministerie van GBB, die de onderminister tot zondag nog bekleedde.

De vraag mag ook worden gesteld hoe kandidaat (onder)ministers worden gescreend, alvorens ze eventueel worden benoemd. Bij een serieuze screening zou de eventuele belangenverstrengeling toch moeten zijn opgevallen?

De perikelen van de afgelopen dagen benadrukken voorts het grote onderlinge wantrouwen in de politieke top van het land, met name tussen de president en de vicepresident. Op weg naar de verkiezingen op 25 mei 2025 willen beide politieke leiders zichzelf en hun partij zodanig positioneren dat ze bij de stembusgang maximaal profijt kunnen halen. Daar is het allemaal om te doen. Niet om het belang van land en volk, zoals vaker wordt beweerd. Dat is slechts lippendienst.