3 December 2024
14:00DE SNIJD / Armand Snijders
Ik had graag iets positief willen vertellen nu we weer een Srefidensi-viering achter de rug hebben, maar helaas was er weinig reden tot feestvieren rond de verjaardag van het land. Hoezeer Chan ook zijn best deed om een positieve feestboodschap rond te bazuinen, heeft hij de afgelopen weken niet goed geslapen, vrees ik.
Het leeglopen van junior op Radio Awaaz zit hem natuurlijk niet lekker. Los van het feit dat sommige van diens uitlatingen misschien wel een grond van waarheid zullen bevatten, is het uiterst pijnlijk voor papa dat zoonlief zo uithaalt. Chan reageerde in een interview op Apintie TV teleurgesteld maar kwam niet veel verder dan dat alles was gelogen en dat de kwestie binnen de familiesfeer zal worden besproken en aangepakt. Dat heeft ook de vorige keer dat Richano uit de school klapte niet geholpen. In plaats van ervoor te zorgen dat junior professionele hulp kreeg, werd hij weggewerkt naar het buitenland.
“Chan houdt niet van schoppen tegen ministeriële gatten, dat weet inmiddels iedereen”
Overigens, het is enorm hypocriet van Richano dat hij aan de ene kant enorm afgeeft op (onder meer) het family and friends-beleid van zijn vader, maar dat hij zelf heerlijk en met een dik salaris op het consulaat in Miami zit dankzij datzelfde beleid. Hij zou anders nooit voor die baan in aanmerking zijn gekomen en waarschijnlijk ook nooit door de psychologische test heen zijn gekomen die normaliter aan een uitzending vooraf zou moeten gaan.
Want dat er een steekje los aan Richano zit, lijkt mij wel duidelijk. Dat zit bij iedereen los die de voortvluchtige moordenaar Desi graag terug ziet komen. En die veepee Ronnie bestempelt als betrouwbaar en integer (dat heeft hij niet met zoveel woorden gezegd, maar zijn lofzang kwam daar in feite op neer).
En als dat nou het enige negatieve was in de afgelopen weken dat Suriname in een bedenkelijk daglicht stelde, dan zou Chan daar nog overheen kunnen stappen. Maar het was de ene onheilstijding na de andere ellende. Daar sneeuwden de door de regering en de CDS opgesmukte positieve berichten – over onder meer het IMF en de zogenaamde schuldherschikking met China, met in het ‘toevallige’ verlengde de bauxietdeal met Chinalco – bij onder.
We moeten positief blijven en kunnen hopen dat het allemaal wel goed afloopt. Maar het is o zo moeilijk om ons vast te klampen aan de inmiddels al bijna eeuwenoude belofte van Chan dat onze toekomst er ‘veelbelovend’ uitziet, zoals hij weer eens in zijn Srefidensi-praatje zei. Hij richtte zich in het bijzonder tot de jeugd, die volgens hem een sleutelrol speelt in de toekomst van Suriname. Hij benadrukte dat het aan de jongere generaties is om de leiding te nemen en richting te geven aan het land en riep hen op om niet aan de zijlijn te blijven staan.
Dat klinkt allemaal heel veelbelovend, maar als ik dan hoor dat gemotiveerde schoolsporters niet naar de Consude Spelen in Colombia kunnen gaan omdat de overheid daar weer eens geen geld voor heeft, dan breekt mijn hart. Wat een enorme teleurstelling moet dat voor die kinderen zijn. Ze hebben er maanden naar toegewerkt en -geleefd en worden dus door de regering in de steek gelaten, terwijl de leden daarvan kosten noch moeite sparen om de wereld over te reizen van de belastingcenten die ook de ouders van die scholieren moeten ophoesten. Ik weet dat dit een hele simpele beredenering is, maar zo wordt het door menigeen wel gezien.
Het verantwoordelijke ministerie van Regionale Ontwikkeling en Sport (ROS) verkeert dankzij de laksheid van de regering zelf ook in een belabberde situatie. Dat bleek dinsdag eens te meer toen een sibibusi door het centrum van Paramaribo raasde: het ROS-dak was gevlogen en het complete interieur was nagenoeg gesloopt. Het scheen dat het gebouw al geruime tijd geleden was afgekeurd en dat het personeel had moeten verhuizen. Maar daar was geen geld voor!
Bewindsvrouw Gracia zei dat ze vreesde dat het pand ‘anytime’ kon instorten, zoals overigens vele overheidspanden. Dat is wel heel schrijnend. Dus van de regering moest het personeel daar gewoon blijven zitten, met alle risico’s van dien. Voor hetzelfde geld waren er doden gevallen maar niemand ligt daar kennelijk wakker van.
Positief blijven in de aanhoudende chaos is dus heel moeilijk. Ook al neemt Chan – met de verkiezingen in aantocht – allerlei lapmaatregelen om de schade die zijn regering de afgelopen jaren heeft aangericht – of niet heeft weten op te lossen – enigszins te herstellen. Zo krijgt één van zijn aangeschoten ministers, Riad van Openbare Werken, geld om de komende tijd wegen te lappen en andere noodzakelijke klusjes te doen. Dat kan Riad hard gebruiken om zijn humeur op te krikken na zijn smadelijke afgang bij de rechter, die hem glashelder op zijn plaats heeft gezet in de zaak die hij tegen Starnieuws had aangespannen.
Chan had hem eigenlijk al in die hele affaire rond de IDB-aanbesteding een dikke schop onder zijn gat moeten geven, in plaats daarvan heeft zijn ministerie nu geld gekregen. Waarschijnlijk omdat Chan ook weet hoe het is om vreselijk op je bek te gaan aan de groene tafel en met Riad meevoelt. Bovenal houdt Chan niet van schoppen tegen ministeriële gatten, dat weet inmiddels iedereen.
Een zaak die de gemoederen nog altijd bezighoudt en weer in alle hevigheid opborrelde, is die van de voort etterende kwestie van de SLM. Het bereikte vorige week bijna een hilarisch hoogtepunt. Al vier jaar worstelt Chan met dit dossier, waarin de ene leugen na de andere halve waarheid staat. Trouwens, meestal mede door zijn eigen toedoen. Daar weet u alles van als u mijn stukken goed hebt gevolgd.
SLM-directeur Steven bevestigde vorige week tegenover een collega-medium dat hij per 1 december de pijp een Maarten zou geven en weer zou gaan vliegen. Zoals deze krant al had bericht. Maar de voorlichting van de sputterende maatschappij ontkende daarna glashard dat dit waar was, waarna Steven ook terugkwam op de woorden die eerder waren vastgelegd. Een fraai staaltje misinformatie en gejok dus, die de communicatie binnen het bedrijf typeert. Maar geloof me: Steven ruilt zijn directeurszetel echt in voor de stoel achter de stuurknuppel.
Chan heeft er een nieuw probleem bij en moet voor de derde keer in vier jaar op zoek naar een nieuwe directeur. Hij is daar niet zo goed in, getuige zijn ongelukkige keuzes van Paul en Steven. Maar als Chan echt zoveel invloed op alles heeft, zoals Richano beweert, dan zou hij de SLM moeten opdragen om als zijn enfant terrible ooit op het vliegtuig stapt om vanuit Miami naar Paramaribo te vliegen, gewoon de andere kant op te vliegen naar Noord-Korea of Rusland of zo. Daar weten ze wel raad met dit soort lastpakken. Chan zal in ieder geval nooit meer teleurgesteld door zoonlief worden. En dan heeft hij eindelijk een keer lol van de SLM.