21 December 2018
14:00Het is niet altijd even makkelijk om wekelijks een column te schrijven, ook al roepen mensen wel vaker wat een goed onderwerp is. Maar zo werkt het bij mij niet. Als columnist schrijf ik over zaken die mij persoonlijk raken. Actueel en het liefst prikkelend zodat de lezers erover praten. Toch zijn er soms momenten dat de mineurstemming overheerst, omdat het lijkt alsof het nooit goed zal komen met mijn geliefd Suriname. Positieve gedachten verdwijnen ver achter de horizon. Wat overblijft, is de zuiverheid van mijn pen en de uitdaging om na de regen weer de zon toe te laten. Niet te vervallen in bitterheid, ook al is het een week van ongeloof en zorg.
Zoals de afschuwelijke aanrijding vorige week op de Anton Dragtenweg. Het lichaam van het slachtoffer was ernstig verminkt en onherkenbaar. Men kon niet zien wat zijn etnische afkomst is. En omdat ik dit jaar voor de rubriek Mens & Maatschappij heb geschreven over het werk van onze patholoog en een sectie meemaakte, durfde ik het aan om naar de foto's te kijken van deze 73e verkeersdode. Opengereten van zijn kruis tot aan zijn kruin. Gedraaide benen alsof hij als een acrobaat had gehangen aan de trapeze. Eigenlijk zou de bestuurder van de auto die veel te veel alcohol in zijn bloed had, verplicht de sectie op het lichaam van deze overleden jongeman moeten bijwonen. Ik ben tegen de doodstraf maar dit lijkt mij een goed alternatief.
Maar er is ook een cirkel van mensen om dit soort gebeurtenissen heen, die meer hun verantwoordelijkheid mogen nemen. Waar kwam de bestuurder van deze auto vandaan? Waar heeft hij zoveel gedronken en heeft men toch toegestaan dat hij de auto is ingestapt? Waarom heeft niemand de autosleutels van deze man afgepakt?
Het is niet de eerste keer dat veroorzakers van dodelijke aanrijdingen op de Anton Dragtenweg te veel alcohol in hun bloed hebben. Gewoon omdat ze kort daarvoor bij een gelegenheid in die omgeving zijn geweest waar ze met hun vliegmachine zijn opgestegen. Letterlijk, figuurlijk en financieel, in de zevende hemel zijn geweest. Honderden SRD's lichter keren ze hierna huiswaarts. Nog in deflowvan een, denken zij, goed uitgevoerde vlucht (wie zal dat bevestigen) voelen zij zich man en meester op de terugweg naar huis.
Dat gezegd hebbende, moet het mij ook van het hart dat de mensen die foto's maken van dit soort ernstige ongelukken met dodelijke afloop en het opFacebookplaatsen of verkopen, ook aangepakt mogen worden. Klaarblijkelijk is de een zijn dood de ander zijn brood. In ruil voor? Geld en hetlikenofsharenvan een foto waardoor men zijn eigenfifteen minutes of fameheeft. Het zal maar familie van je zijn die in de etalage wordt gezet.
Hoe toevallig kwam ik de afgelopen week eerdergenoemde patholoog tegen. Wij spraken over de toenemende drukte van zijn werk. Het lijkt wel, zo zei hij, alsof er een toename is van agressief gedrag bij de mensen. In het verkeer maar ook in de relationele sfeer. Ik schrok. Want eerlijk gezegd erger ik mij ook flink aan het asociaal gedrag van automobilisten en buschauffeurs op de weg. Vooral in het centrum, omgeving Heiligenweg en de van 't Hogerhuysstraat.
Buschauffeurs bepalen de voorrang op een weg. Zijn poolpartners, creëren eigen verkeersregels en driebaanswegen zodat zij als eerste kunnen invoegen aan het einde van een invoegstrook. De politie? Die kijkt mee. Het is dweilen met de kraan open. We zijn op de kermis en spelen botsautootje. De norm is, wie niet waagt wie niet wint. De drukte om ons heen zal toenemen zoals dat gaat tegen het einde van het jaar. Zult u voorzichtig zijn en eerst tot tien tellen alvorens iets te zeggen? Of meer verkeersfatsoen tonen?.-.