Braindrain Staatsolie

DAT DE ZIEKENHUIZEN kampen met grote personeelstekorten, is nagenoeg bij iedereen bekend. Over de gevolgen die dat heeft, hebben de media de afgelopen jaren vol gestaan en die verhalen zijn schrijnend, met in sommige gevallen zelfs fatale gevolgen. De overheid wordt daarvoor vooral verantwoordelijk gehouden, omdat de beleidsmakers zich onvoldoende inspannen – of gewoonweg niet weten – hoe ze het tij kunnen keren.

De recente stap van minister van Volksgezondheid Amar Ramadhin, om te voorkomen dat gekwalificeerd personeel naar het buitenland vertrekt door de tarieven voor benodigde officiële documenten extreem te verhogen, wordt door vrijwel iedereen bekritiseerd en zelfs veroordeeld. Wie echt weg wil, zal altijd die paar duizend US dollars kunnen vinden.

Maar wie zich daardoor wel laat weerhouden om het geluk in het buitenland te zoeken, zal hier doodongelukkig en zwaar gedemotiveerd blijven hangen. Dat is ook niet in het belang van de patiënten maar dat heeft Ramadhin zich kennelijk niet gerealiseerd.

De zorginstellingen zijn zeker niet de enige organisaties die lijden onder het massale wegtrekken van personeel. Ook bij andere – zelfs vooraanstaande – bedrijven is daar sprake van. Zo luidde Annand Jagesar, directeur Staatsolie Maatschappij Suriname, de afgelopen week de noodklok.

De staatsonderneming heeft al zo’n vijftig medewerkers verloren, in het bijzonder operators en engineers. Daar is vooral veel behoefte aan in Nederland, waar ze moeiteloos mensen in een waterstoffabriek aan de slag kunnen gaan.

Ze verdienen daar stukken meer dan in Suriname, wat echter voor de meesten niet de belangrijkste drijfveer is om te vertrekken. Ze kiezen voor het welzijn van hun gezin en maken zich grote zorgen over het onderwijs voor hun kinderen, de veiligheid in Suriname en de staat van de gezondheidssector. “Ze willen dat hun kinderen opgroeien in een omgeving met goede onderwijsmogelijkheden en veilige omstandigheden”, zegt Jagesar.

De braindrain vormt een uitdaging voor Staatsolie dat alles in het werk stelt om de operationele continuïteit te behouden en voor het ontwikkelen van een nieuwe generatie. Dat laatste lukt aardig, maar toch is het een zorgwekkende situatie van het land als mensen steeds blijven wegtrekken.

Want voor goed opgeleide Surinamers is er – zeker met het oog op de olie- en gastoekomst van Suriname – een goede boterham te verdienen. Maar dan moet wel aan een hoop randvoorwaarden worden voldaan om ze hier te houden. En dat is geen taak voor Staatsolie, maar vooral een verantwoordelijkheid van de overheid en de zittende regering.