Water en prioriteiten

HET THEMA PRIORITEITEN van de regering keert regelmatig terug in de media en bij de samenleving. Omdat de regering weigert transparant te zijn in haar beleid, is ook niet duidelijk waarom ze sommige keuzes maakt. Maar dat verkeerde ’prioriteiten’ worden gesteld, is duidelijk. Dat blijkt ook uit de kommervolle omstandigheden waaronder de Surinaamsche Waterleidingmaatschappij (SWM) moet opereren. Door dit bedrijf in de kou te laten staan, onthoudt de regering grote delen van de bevolking een belangrijke levensbehoefte: veilig en schoon drinkwater.

De SWM wordt voortdurend geplaagd met problemen waarvan een niet onaanzienlijk deel is terug te brengen tot achterstallig onderhoud en een verouderd systeem. Alles door geldgebrek. Het jongste voorbeeld hiervan is een lekkage bij het productiestation aan het William Kraanplein, waardoor een ernstige storing in de waterdistributie ontstond. De klachten over de dienstverlening door SWM houden al tientallen jaren aan en variëren van geen of onvoldoende waterdruk tot het niet kunnen worden aangesloten op het distributienet, zelfs na jarenlang wachten, terwijl al is betaald.

Opeenvolgende regeringen hebben om politieke redenen de watertarieven niet willen verhogen, waardoor het probleem nu een waterhoofd is geworden. Wanneer stapsgewijze de tarieven waren aangepast was dat niet gebeurd.

Dat er telkens een beroep wordt gedaan op de samenleving om geduld te betrachten, is een onacceptabel excuus, omdat de kern van het probleem bij de autoriteiten ligt die de waterrekening onverbiddelijk verhoogt voor de ‘kleine verbruiker’. Maar de overheid is zelf de grootste wanbetaler met een achterstand van ruim SRD 32 miljoen.

Meer nog, er is al maandenlang een gehaal en getrek tussen de SWM en de overheid, over een al goedgekeurd investeringsbedrag van zeven miljoen Amerikaanse dollar. Dit bedrag wordt niet betaalbaar gesteld door de minister van Financiën en Planning, terwijl het water het bedrijf tot aan de lippen staat.

De directeur van de SWM somt een aantal lapmiddelen op om de noden te verlichten en vraagt de samenleving geduld te hebben. Maar tegelijkertijd is er onbegrip over oplossingen die aan de basis liggen van een duurzame aanpak van de vele vraagstukken, die vragen om vernieuwing. Dat er een tekort aan water is, komt beslist niet door soms aanhoudende droogte, zoals vaak wordt beweerd, maar door de toenemende vraag door de groeiende bevolking, mede door de komst van immigranten.

De directeur probeert de burgers gerust te stellen dat alles (nog dit jaar) goed komt, maar hoe hij dat denkt te realiseren is een vraag. Hij richt zijn blik op buitenlandse partners, maar welk prijskaartje hangt daaraan? Het is duidelijk dat er momenteel geen planning voor de lange termijn bestaat. Trouwens, dat geldt ook voor vrijwel alle bedrijven die onder de vleugels staan van de overheid. Vandaar dat wordt aangedrongen op een grondige doorlichting van die bedrijven en desnoods afstoten naar de particuliere sector. Ze moeten niet langer een speelbal zijn van een toevallige regering.

Terwijl in Suriname geen eenheid in doen bestaat en de politiek de ontwikkeling verziekt, kijkt de wereld naar het land en in welke mate de Verenigde Naties-waterdoelen voor 2030 worden gerealiseerd. Suriname moet zich daarom haasten om daaraan te voldoen. Of dat zal lukken? Niet als men SWM blijft tegenwerken.-.