Licht dooft

ER SCHIJNEN ZICH donkere wolken te verzamelen boven Suriname. Of die neigen steeds meer naar pikzwart als symbool voor een naderend onheil. Het land schijnt namelijk langzaamaan te komen in een situatie waarbij manoeuvreren om een uitkomst te vinden niet meer mogelijk is. Het voorbeeld van de gezondheidszorg is hierbij van pas. Het lijkt allemaal op oorzaak en gevolg.

Terwijl het IMF duidelijk maakt dat de regering geen ruimte meer heeft op de begroting om EBS te subsidiëren, klinken gelijk ook de woorden van de minister van Financiën en Planning, Stanley Raghoebarsing als spijkers op een emaillen vloer. Hij zegt dat de begroting vastloopt en de posten waaruit extra geput kon worden voor de noodzakelijke uitgaven ook drooggevallen zijn. Collega’s zullen moeten bezuinigen en nog meer op de centen moeten letten.

Als gevolg van het gebrek aan geld, zijn de andere ministers natuurlijk naarstig op zoek naar mogelijkheden om te bezuinigen. Amar Ramadhin van Volksgezondheid besloot dat de overbruggingstoelage die de zorgsector vorig jaar juli wel had ontvangen, dit jaar niet zou komen omdat de overheid de koopkrachtversterking aan de ambtenaren ook niet heeft betaald over juli. Er is wel vakantiegeld betaald, voert zowel hij als de overheid op.

De ziekhuisbonden is daar terecht oneens mee omdat de toelage van de verpleegkundigen bedoeld was om braindrain te voorkomen en ook om vooral de specialistisch opgeleide verpleegkundigen tegemoet te komen terwijl gewerkt wordt aan een nieuwe loonreeks. Het lijkt alsof daarmee de druppel die de emmer deed overlopen keihard in de overvolle tobbe viel, want precies op dat moment gaf het Academisch Ziekenhuis Paramaribo door dat welgeteld 5 gespecialiseerde verpleegkundigen het ziekenhuis hadden verlaten.

De NICU (Neonatale Intensive Care) en PICU (Pediatrische Intensive Care) afdeling waar vroeggeboren kinderen met complicaties behandeld moeten worden kunnen geen nieuwe patiënten meer aannemen. De minister hield recent een persconferentie waarin hij vooral aangaf wat in het verleden is gebeurd. De enorme schulden van de vorige regering hebben volgens hem het systeem compleet verzwakt. Daar zit een grote kern van waarheid in, maar een ministerie dat verantwoordelijk is voor zoiets belangrijks als de Volksgezondheid kan en mag daarmee niet volstaan.

Want heeft de minister dan niets kunnen bereiken in de afgelopen vier jaar? Hoe staat het met de Zorgraad die intussen is ingesteld? De verpleegkundigen zouden een nieuwe loonreeks krijgen, daar wordt al sinds 2022 aan gewerkt. Hoe staat het met de jaarverslagen van SZF, de RGD en noem maar op. Ramadhin heeft geen antwoorden op de problemen in de sector en de regering vermoedelijk ook niet.

De gezondheidssector springt in het oog, maar deze situatie van besluiteloosheid is de sfeer in vele sectoren van het land. Er zijn weinig oplossingen en gigantische problemen. Het licht aan het einde van de tunnel lijkt verder weg dan ooit.