Hulp aan het buitenland: eigen volk lijdt

INGEZONDEN

Suriname bevindt zich in een diepe sociaaleconomische crisis, waarin een groot deel van de bevolking worstelt met armoede. Toch heeft de Surinaamse regering ervoor gekozen om hulp te sturen naar de eilanden Grenada en Saint Vincent en de Grenadines, ondanks de dringende noden in eigen land. Dit besluit stuit op scherpe kritiek en roept fundamentele vragen op over de prioriteiten van deze regering, die ervoor lijkt te kiezen middelen te verspillen aan buitenlandse hulp terwijl het eigen volk dagelijks worstelt om te overleven.

De huidige situatie in Suriname is ronduit schrijnend. De inflatie is de pan uit gerezen, werkloosheid groeit en armoede neemt schrikbarend toe. Voor veel Surinamers is de dagelijkse strijd om basisbehoeften zoals voedsel, huisvesting, en gezondheidszorg te verkrijgen een harde realiteit.

De gevolgen van deze crisis zijn niet alleen materieel; ze hebben ook het moreel van de bevolking diepgaand aangetast. Het vertrouwen in de overheid brokkelt af, omdat veel burgers het gevoel hebben dat hun noden en zorgen worden genegeerd. In een land waar de overheid geacht wordt de levensstandaard te verbeteren, voelen velen zich in de steek gelaten door degenen die hen zouden moeten beschermen.

Te midden van de zeer ernstige sociaaleconomische crisis in Suriname heeft de regering besloten om hulp te sturen naar Grenada en Saint Vincent en de Grenadines, ondanks de acute noden in eigen land. NCCR-coördinator Jerry Slijngard kondigde aan dat Suriname niet alleen rijst en andere producten zal leveren, maar ook tarpaulins, wat bij velen vraagtekens oproept over de relevantie van deze hulp.

Alsof dat niet genoeg is, heeft de regering ook besloten honderdduizend US dollar per land te schenken, aangevuld met 25,000 US dollar aan het Caribbean Disaster Emergency Management Agency (CDEMA). Dit beleid roept scherpe kritiek op, omdat de regering lijkt te kiezen voor buitenlandse hulp terwijl de eigen bevolking in armoede leeft.

Hoewel internationale hulpverlening op het eerste gezicht een nobel gebaar lijkt, roept deze beslissing ernstige vragen op. Suriname dat zelf op de rand van economische instorting staat, kan zich niet veroorloven om middelen weg te geven. De kritiek is begrijpelijk, vooral gezien de wijdverspreide armoede en nood in Suriname zelf. Ethisch is het niet verantwoord om noodhulp naar het buitenland te sturen terwijl het eigen volk in armoede leeft.

Effectiviteit van de hulpverlening

In hoeverre dragen deze goederen daadwerkelijk bij aan de wederopbouw van de getroffen eilanden? Daarnaast is de financiële steun die wordt geboden ook een punt van kritiek.

Het bedrag van honderdduizend US dollar per land lijkt misschien niet groot op internationale schaal, maar in de context van Suriname ’s huidige situatie is het een aanzienlijk bedrag dat elders hard nodig is. Dit roept de vraag op of deze middelen niet beter besteed hadden kunnen worden aan het verlichten van de armoede in Suriname zelf.

Internationale solidariteit en nationale verantwoordelijkheid

Het is belangrijk om te erkennen dat internationale solidariteit een waardevolle eigenschap is, vooral binnen de Caribische gemeenschap. Het helpen van buurlanden in tijden van nood is een nobel streven en een blijk van verbondenheid tussen naties die vaak met vergelijkbare uitdagingen te maken hebben. Echter, deze solidariteit zou nooit ten koste mogen gaan van de verantwoordelijkheid die een regering heeft tegenover haar eigen volk.

De morele verantwoordelijkheid van de Surinaamse regering ligt in de eerste plaats bij haar eigen burgers. Door middelen weg te geven terwijl de eigen bevolking in ellende leeft, ondermijnt de overheid haar legitimiteit en roept zij vragen op over haar ware intenties. De regering lijkt hiermee een signaal af te geven dat de noden van buitenlandse naties belangrijker zijn dan die van de eigen bevolking, wat het vertrouwen van de burgers verder ondermijnt.

Toekomst van Suriname

Suriname staat op een kruispunt waar de keuzes van de regering cruciaal zijn voor de toekomst van het land. De beslissing om buitenlandse hulp te verlenen, ondanks de immense binnenlandse uitdagingen, kan niet los worden gezien van de sociale en economische realiteit in eigen land. De regering moet haar prioriteiten herzien en erkennen dat de zorg voor het eigen volk voorop moet staan.

De huidige aanpak zet de geloofwaardigheid van de regering op het spel en veel Surinamers voelen zich in de steek gelaten. Alleen door eerst de binnenlandse crisis aan te pakken, kan Suriname met recht deelnemen aan internationale solidariteitsinitiatieven. De regering moet zich richten op het stabiliseren van de economie, het verlagen van de inflatie, het creëren van werkgelegenheid, en het verbeteren van de levensomstandigheden van de burgers. Pas wanneer deze doelen zijn bereikt, kan Suriname zich veroorloven om naar buiten te kijken en hulp te bieden aan anderen.

John Slagveer

De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit hun context worden gehaald.