Neo

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

De film ‘Strange Days’ uit 1995 heeft destijds een bijzondere impact op mij gemaakt. Het was één van de eerste sciencefictionfilms die ik heb gezien. Het gaf mij een beeld van een mogelijke toekomst. Andere films die mij ook hebben geraakt, zijn ‘Don’t Look Up’ (2021), ‘Leave the World Behind’ (2023) en ‘Idiocracy’ (2006). Het chaotische van een over ontwikkelde wereld dat daarin werd geportretteerd was iets dat mij wat huiverig maakte.

Recent schreef ik al over “elke generatie een degeneratie”. Daarmee doel ik erop dat, hoewel we qua informatie en technologie flinke sprongen vooruit hebben gemaakt, we er ook luier van zijn geworden. Daarmee hebben we een degeneratie veroorzaakt in normen waarden. In ‘Idiocracy’ komt dat zeer goed tot uiting. Omgangsvormen zijn daarin niet wat het zijn moet.

Soms lijkt het erop dat we al in die werelden leven zoals ze zijn geportretteerd in de films. Dan is het net alsof alles al in elkaar aan het storten is maar wij het gewoon niet doorhebben. Wat mij pas nog opviel, is de manier waarop men met ouderen omgaat. Het concept van senioriteit is niet meer zo vanzelfsprekend. Voor mijn gevoel is dat wel te wijten aan social media en de impact die leeghoofdige influencers met hun flashy lifestyle hebben. Een totaal onrealistisch beeld van het leven wordt de jeugd voorgehouden.

Een paar dagen later besefte ik weer dat ik al leef in de wereld van ‘Idiocracy’. Of misschien wel in de film ‘Apocalypto’ (2006) die zich afspeelt in de nadagen van het Incarijk. Vooral die scène waarin die heren naar de offerplaats worden gebracht, dwars door de mensenmassa, zag ik voor me.

Ik zat dus in de avonduren op een terrasje met mijn beste vriendin. Stel je dit voor: We zitten op een terrasje, op elkaar gepropt. In een smal straatje in Rotterdam. Op straat lopen er groepjes van verschillende pluimage. Het is rumoerig en luid. En ergens tussen de mensenmassa die het naar de zin leek te hebben, stond er ineens een groepje weer hun geloof op te dringen. Met bordjes stonden ze te protesteren oftewel de orde te verstoren. “Jesus is Lord’ en “Bidden is het antwoord”en nog meer van die leuzen. Het was zo paradoxaal. Met open ogen keek ik naar dit alles. “We leven gewoon in die dystopian world uit die films!”, dacht ik. Het is net alsof we getuige zijn van het instorten van onze beschaving maar het niet willen zien.

In Rotterdam rijden er al van die groepjes op ATV’s rond te sjezen. In Suriname hebben we deze zelfde ATV’s in de goudvelden, die al een eigen maatschappij zijn geworden. Het deed me denken aan ‘Mad Max’! Het leven in Rotterdam en misschien wel Europa was even als een film. Een scifi film die gaat over de wereld nadat de beschaving was ingestort was.

Juist dit maakte mij verdrietig. Omdat wij in Suriname zo hard vechten om precies dit westerse voorbeeld te volgen. Terwijl het misschien al in zijn nadagen zit. In 1492 noemden ze onze werelddelen de Nieuwe Wereld. Dat zijn wij nu helemaal. We zijn zelfs future proof omdat we nog het laatste restje onaangetaste natuur hebben. We zouden ons leven beter dan het westerse kunnen inrichten. Jammer genoeg zien we dat niet.

We nemen het westen juist kwalijk dat wij ons niet ‘mogen’ ontwikkelen zoals zij dat hebben gedaan met de extractieve industrieën. Terwijl dat juist heeft gezorgd voor de wereld zoals die er nu uitziet en werd geïllustreerd in die films die ik noemde. We zijn zo makkelijk te beïnvloeden. We hebben onze onafhankelijkheid niet goed uitgewerkt. Niet eens goed benut. Hierdoor zijn we nog steeds een doelwit voor religieuze bekering met uiteindelijk re- en neo-kolonisatie. Maar dan in een futuristisch jasje …

[email protected]