Herkansing

REFLECTIE / Iwan Brave

Het was ontluisterend toen onze ‘doorgestroomde’ oudste dochter kantjeboord was aangespoeld aan LBGO-wal. Nog steeds vraag ik me af hoe het zo mis kon gaan. Vooral ook dat ik het als ‘betrokken’ ouder niet zag aankomen. Het was een combinatie van factoren. Op het verkeerde been gezet door een evaluatie. Toen stond ze vertaald naar traditionele cijfers op gemiddeld een zeven.

Dat was bemoedigend want ze had zelf als doel gesteld te willen doorstromen naar ‘mulo’, na het nieuw ingevoerde ‘negende en tiende leerjaar’. Daarna vernam ik niets meer van het schoolfront. Ik had totaal geen zicht op wat er gebeurde, maar het voornemen om zelf naar school te gaan, schoof ik steeds voor me uit.

Maar het is bovenal onze dochter die de boel, inclusief zichzelf, in de maling heeft genomen. Door drukte liet ik me te gemakkelijk het riet insturen met de afdoener: ‘Die krijgen we niet mee naar huis’, steeds als ik vroeg naar haar schoolwerk. En toch: waarom is dat tussentijdse waarschuwingssignaal – ‘Uw dochter heeft dalende schoolprestaties!’ – vanuit de school naar ons als ouders uitgebleven? Ach, ook de leerkrachten snapten niets van dat ‘doorstromen’.

Onze tweede dochter pubert in het achtste leerjaar ineens rode cijfers, waaronder voor rekenen. Ze zal zichzelf veel beter moeten motiveren, maar voor rekenen heb ik haar op bijles gezet. Ik heb getwijfeld of het niet te laat is. Maar nu het Minowc ‘Herkansingsscholen’ en ‘Extra Aandachtscholen’ gaat lanceren tijdens de grote vakantie, ben ik optimistischer.

“Je moet overgaan”, zei ik tegen onze dochter. “Maar als je het niet haalt, dan mag je naar de herkansingschool in de vakantie.” Bemoedigend bedoeld. Maar ze keek met lichte gruw. In de grote vakantie naar school is natuurlijk erger dan zittenblijven. De herkansingsschool is nu al geslaagd; als stok achter de deur!.-.