28 Mei 2024
22:08INGEZONDEN
In een éénpartijstelsel heeft slechts één politieke partij het voor het zeggen. Het valt onder een vorm van dictatuur. Die partij bepaalt het beleid van het land en controleert alle benoemingen; van hoog tot laag.
Vaak bestaan er wel andere partijen, maar die hebben niet veel in te brengen en zijn loyaal aan de heersende partij. Ze dienen vooral om bepaalde groepen uit de samenleving te binden en te controleren. De hoogste machthebber in een éénpartijstelsels is de partijleider, die in meer of mindere mate rekening moet houden met de andere leden in de top van de partij.
Kenmerken van dictatuur
De VHP wil de alleen macht voor de komende decennia. Je kunt dit concluderen doordat de laatste vier jaar de democratische waarde ernstig is aangetast en we opmars maken naar een volledige dictatuur. Men houdt zich niet aan wetten of wetten zijn aangepast, zodat de president met een kleine groep meer macht naar zich toe kan trekken.
De bevolking wordt onderdrukt, de vrije media zijn al ernstig aangetast. We gaan van het ene corruptieschandaal naar het andere en de president slaat zichzelf op de borst hoe goed hij het heeft gedaan wat een vorm van zelfverheerlijking is! Allemaal kenmerken van een dictatuur.
Het gaat in de aankomende verkiezingen niet meer om de grootste politiek concurrent de NDP uit te schakelen, die dekolonisatie in haar visie heeft staan. De partijen die met de VHP zijn meegegaan in het liberaal rekolonisatie beleid komen op de koffie bij de aanstaande verkiezingen.
Het is namelijk absoluut niet ondenkbaar dat diverse politieke partijen uitgesloten gaan worden voor de komende verkiezingen door de grootste regeringspartij. Zoals Abop/PL, NPS, Palu en NDP. De juristen zitten hiervoor al klaar. Het ‘westen’ zal dit gegeven ondersteunen met als doel zichzelf economisch te verrijken met onder meer de Surinaamse olie- en goudvoorraden. Je ziet de voorbereidingen van dit duistere scenario langzaam realiteit worden.
Mexico
Een bekend voorbeeld van een eenpartijstelsel was PRI in Mexico die voortkwam uit een revolutiepartij. Tot begin jaren zeventig was de situatie in de politiek en in het land stabiel, wat de heerschappij van de PRI de bijnaam ‘perfecte dictatuur’ opleverde. Zeker in vergelijking met andere Zuid-Amerikaanse landen floreerde Mexico, dat geen last had van revoluties en opstanden.
Ook de economie bloeide, onder meer door het geld dat de PRI besteedde aan het creëren van werkgelegenheid en het nationaliseren van de olie-industrie. Dit zogenaamde ‘Mexicaanse wonder’ betekende onder meer een verdubbeling van het bruto nationaal product per hoofd van de bevolking en gaf een veel hogere levensverwachting voor de Mexicaanse bevolking.
Alleen, fraude en corruptie werden haar nekslag. In 1968 begon de eerste massale kritiek op het bewind van de PRI zich te manifesteren. Dit gebeurde naar aanleiding van het zogenaamde bloedbad van Tlatelolco, op 2 oktober 1968. Hierbij werden 250 studenten vermoord omdat ze tegen het bewind demonstreerden.
Drie redenen
Verkiezingen waren een formaliteit; om de zes jaar werd een nieuwe PRI-kandidaat als president gekozen. Tot de jaren negentig moest de PRI-verkiezingsuitslagen manipuleren en fraude plegen om als winnaar ut de bus te komen.
Vrije, eerlijke en geheime verkiezingen vormen een belangrijk verschil tussen democratieën en dictaturen. Toch organiseren dictatoriale regeringen vaak verkiezingen. Alleen: ze zijn niet vrij, eerlijk en geheim. Waarom dan toch die verkiezingen?
Daar zijn drie redenen voor:
1. Dictatoriale regimes willen op deze manier verhullen dat ze dictatoriaal zijn. Verkiezingen zijn een mooi propagandamiddel om net te doen alsof er sprake is van democratie
2. Verkiezingen leiden vaak tot verdeeldheid binnen de groep tegenstanders van het regime. Doen we wel of doen we niet mee?
3. De regering kan zo enig zicht krijgen op de vraag wie loyaal is aan het regime en wie niet. De verkiezingen zijn er dus niet om een democratische structuur op te bouwen, maar om de levensduur van het dictatoriale regime te verlengen. Manipulatie en fraude zijn sleutelwoorden bij verkiezingen in dictatoriale stelsels.
De regeringspartijen en niet te vergeten de NPS hebben internationaal systematisch gesuggereerd dat de 26 zetels die de NDP behaalde heeft plaatsgevonden in een dictatuur van een éénpartijstelsel. (Net zoals in Mexico). De president heeft namelijk herhaaldelijk in het buitenland aangegeven dat hij in 2020 de democratie en de rechtstaat te Suriname heeft hersteld. Iedereen in Suriname weet dat de NDP die 26 zetels met eerlijke democratische verkiezingen heeft binnengehaald. Het volk stond achter het beleid van Bouterse I.
Situatie onhoudbaar
Nu wordt het zichtbaar waarom die desinformatie naar de grootste politiek tegenstander noodzakelijk was. De VHP wil groeien naar een éénpartijstelsel in Suriname. VHP roept namelijk nu al: Geef me ook 26-28 zetels!
We weten als Surinamers dat dit beleid niet door het volk wordt gedragen. Het huidige regeerbeleid is vanaf 2020 niet democratisch meer te noemen; het volk wantrouwt de rechtstaat en daar zijn vele bewijzen voor aan te dragen.
De corruptie viert nu hoogtij en de criminaliteit is ernstig toegenomen. Het volk wordt onderdrukt en uitgebuit. De situatie is voor de bevolking onhoudbaar geworden. Veel armoedeproblemen, niet iedereen meer toegang tot gezondheidszorg, onderwijs laat veel te wensen over en veiligheid is niet gegarandeerd voor het volk, op alle punten wat nationale veiligheid inhoudt.
Actieleiders die tegen het regiem in actie komen worden opgepakt, vastgezet en/of ontslagen en in de opstand bij Pikin Saron moesten opgepakte activisten het zelfs met de dood bekopen. Op 17 februari 2023 zien we dat er met scherp geschoten mocht worden op demonstranten.
Daarom kan de VHP met eerlijke verkiezingen nooit hoger komen als maximaal vijf zetels zoals hun eigen onderzoekers dit feit al hebben uitgezocht. Laat staan dat de VHP met eerlijke verkiezingen 26 zetels kan binnenhalen.
Laat alle democratische politieke partijen in Suriname dit gegeven als zeer relevant beschouwen. Het politieke gevecht tegen de NDP is slechts een onderdeel van het doel om in Suriname een éénpartijstelsel te kunnen bewerkstelligen door de VHP.
De VHP zal wel andere partijen om zich heen accepteren als deze achter het doel staan om een éénpartijstelsel voor de VHP te bereiken. En gaat dit niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. De president gaf bij zijn inauguratie zelf al aan dat hij de eerste vijftien jaar die zetel niet zou afstaan. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Marie-Louise Vissers
De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit hun context worden gehaald.