Sociaal-economische stress

REFLECTIE / Iwan Brave

Of je nu slecht verdient in dit land of erin slaagt voldoende binnen te halen voor de basisbehoeften van je gezin, het is aanpoten momenteel voor vrijwel iedereen in onze huidige vervallen economie. Op de uitzonderlijk rijken na moet toch wel vrijwel elk huishouden alle zeilen bijzetten om overeind te blijven.

En al wil je erbij hosselen; je moet nog maar die klussen zien te bemachtigen. Vanwege mijn zogenoemde ‘kwaliteiten en capaciteiten’ haal ik als freelancer (net) voldoende binnen. Maar om mijn auto even te laten servicen of repareren, doe ik niet meer met een financiële handomdraai. Onze kinderen elke dag goed voeden lukt gelukkig nog altijd. Dat kunnen heel wat onfortuinlijke kostwinners niet zeggen.

Maar het is wel non-stop doorwerken, wat dat betreft loop ik zowat op mijn tandvlees. Adempauze nemen is er niet bij, want in de journalistiek zijn deadlines onverbiddelijk. Daarom heten ze ook ‘deadlines’. De afgelopen weken had ik, geheel overeenkomstig de ‘wet van Murphy’, een ophoping van incidentele en vast terugkerende deadlines; het ging als modder door een trechter.

Bovenop deze hosseluitputtingsslag kwam ook nog een hinderende writer’s block. Ik raakte helemaal in de stress. Maar te zwijgen over de inwendige paniekaanvallen omdat het einde van je ‘goede naam’ op je af komt denderen; want je ziet geen uitweg meer in die ophoping van deadlines. Alleen een wonder kan je nog redden.

Die kwam zowaar. Ik sprong inwendig een gat in de lucht over een aangekondigde tweedaagse leerkrachtenstaking, volgend na Arbeidersdag. Dat betekende een lekker ‘vijfdaags weekend’! Het (vertragende) kinderen brengen naar school en het (onderbrekende) weer afhalen kon ik missen als kiespijn. Als ouder blijer zijn dan je kinderen dat er weer eens geen onderwijs is, markeert hoe diep we als maatschappij weer zijn weggezakt in de sociaal-economische stress.