Elke puf

REFLECTIE / Iwan Brave

Soms fantaseer ik president of minister van dit land te zijn. Bijvoorbeeld tijdens spitsuur terwijl het verkeer onwrikbaar muurvast zit; uiteindelijk omdat ‘ontwikkeling’ in Suriname een hol begrip blijft. Met zo’n klein inwoneraantal en zoveel leefruimte hoeven we helemaal niet klem in de file te staan. Onze infrastructuur is sinds de onafhankelijkheid in embryonale fase blijven hangen.

Zoals tal van zaken waarbij de overheid een ontwikkelingsklimaat zou moeten stimuleren. Onderwijs, woningbouw, gezondheidszorg, innovatie, ga zo maar. Maar te zwijgen over het binnenland waar gemeenschappen weken, maanden of zelfs een jaar in ‘duisternis’ vertoeven.

Als president of minister van dit land zou ik mij onderscheiden door nergens op te draven om een lintje door te knippen, bier te spuiten of grondbeschikkingen te overhandigen. Uit respect voor de burgers en daarmee tonen dat goed onderwijs, veilige wegen,vitale gezondheidszorg en klokje rond stroom doodgewoon is.

Waarom bang zijn, wat kennelijk de politieke norm is, dat anderen met de eer zullen strijken. Durf je je te laten beoordelen op je werkelijke ‘daden’ als president of minister. Word je daarop afgerekend, dan doei! Minister Ori vond het “belangrijk voor zijn ministerie” om op te draven in Calcutta, district Saramacca, voor ‘twee leskolen’, die na dértien (!) jaar zijn opgeleverd.

Minister Nurmohamed ging speechen tijdens de ‘heringebruikname’ van verkeerslichten op een willekeurig kruispunt: “We hopen hiermee een bijdrage te leveren aan een veiliger en vlotter verkeer in ons land.” Laat ze vooral uit voor dat ‘vlotter’. Bewaar je speech voor een echte ringweg rondom Paramaribo, Nieuw-Amsterdam en Meerzorg, inclusief twee dubbele bruggen over de Surinamerivier.

Een collega zei het treffend: “Voor elke puf willen ze aandacht van de media.” Het verkiezingsjaar nadert; er zal presidentieel en ministerieel heel wat afgepuft worden, met vooral holle speeches als verbale diarree.-.