Verborgen agenda: Het binnenland structureel verwaarlozen

INGEZONDEN

Het onderwijsproces in het binnenland staat opnieuw onder druk, ditmaal vanwege de onbetaalde rekeningen van de bus- en boothoudersorganisaties (OBS) door de Staat. Het resultaat: bijna vijfhonderd leerkrachten zijn afwezig in het binnenland. Met elke leerkracht die gemiddeld een klas van dertig leerlingen heeft, betekent dit dat bijna vijftienduizend kinderen momenteel zijn verstoken van onderwijs. Dit is niets minder dan tragisch.

Dit artikel is niet bedoeld om racistische sentimenten aan te wakkeren. Echter, ik wil laten zien dat de zelfverklaarde leiders van ons land geen coherent beleid hebben. Ze beweren nationalistisch te zijn, maar begrijpen de kern van de problematiek niet.

Laten we enkele vragen ter overdenking stellen:

• Waarom kiest de president voor de brug van Nickerie naar Guyana boven de toekomst van de ongeveer vijftienduizend Surinaamse schoolkinderen die in Sipaliwini en Brokopondo wonen en naar school gaan?
• Hoe is het mogelijk dat de vicepresident niet bereid is om de leerkrachten te helpen vervoeren, gezien zijn vertoon van rijkdom met zoveel kilo’s aan goudklompjes?
• Zijn de middelen om de bus- en boothouders te betalen niet opgenomen in de jaarbegroting of worden deze simpelweg niet vrijgemaakt?
• Waarom kan de staat geen degelijk onderwijs garanderen voor het hele land?
• Waarom voorziet de staat niet in een eenmalige uitkering per schooljaar aan onderwijsgevenden, bijvoorbeeld in maart en december, zodat zij zelf voor transport van en naar hun werklocatie in het binnenland kunnen zorgen?
• Onder wiens beheer valt het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme?

En aangezien de overheid faalt:

• Waarom slaan de districtscommissarissen, ondernemers in het binnenland, traditionele leiders en oudercommissies niet de handen ineen om zelf voor vervoer te zorgen?
• Waarom horen we niemand dit probleem breed uitmeten in de media? Is het simpelweg omdat het voor velen een ‘ver-van-mijn-bedshow’ is omdat zij geen kinderen hebben in het binnenland?
• Wat is eigenlijk de achterliggende gedachte van de staat om het binnenland stiefmoederlijk te behandelen?

Het is overduidelijk dat de Surinamers die in het binnenland wonen systematisch worden benadeeld en alleen goed zijn om als stemvee te dienen.

Ik kan tal van gebeurtenissen opnoemen die laten zien dat het achterland bewust en systematisch achter wordt gehouden op het gebied van onderwijs, gezondheid, veiligheid, et cetera. Om mij maar tot enkele te beperken:

1. De Cubaanse artsen die het binnenland voorzagen van medische zorg, zijn door de president weggestuurd.

2. Mensen die strijden voor grondenrechten worden bedreigd met de dood.

3. De wet Regionale organen, die ons de mogelijkheid zou geven om de ontwikkeling van ons eigen gebied in handen te nemen, is niet volledig gerealiseerd. In plaats daarvan wordt het centrale bestuursmodel gehanteerd, wat leidt tot verplaatsing vanuit het binnenland naar de stad als enige oplossing. Dit opent de deur voor politieke manipulatie en landonteigening.

Laten we als volk van Suriname afstappen van de gevaarlijke uitspraak: “Mijn gezin en ik wonen niet in het binnenland, dus het kan ons niet schelen”. Laten we dit gedrag collectief afkeuren en de regering oproepen om verantwoordelijkheid te nemen en ook te kiezen voor de Surinaamse kinderen die in het binnenland wonen.

Door de bus- en boothouders eindelijk te betalen, garanderen we het recht van onze kinderen om onderwijs te genieten in hun eigen woongebied. Het is tijd dat de regering haar verantwoordelijkheid neemt en zich inzet voor een rechtvaardig onderwijssysteem in het hele land.

Sinclair Westenburg (Kaderlid BEP)

De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit hun context worden gehaald.