Criminaliteit

HET IS DAADWERKELIJK beangstigend. Er gaat geen dag voorbij of er wordt geen beroving bekend gemaakt. Soms wel meerdere in een dag. Dat wordt kennelijk een stuk strakker aangepakt, want sinds het begin van Operatie Zero Tolerance dat door de nieuwe korpschef Bryan Isaacs is geïntroduceerd, wordt dagelijks resultaat geboekt. Criminelen worden opgepakt en met foto en al gepubliceerd: name them en shame them. Goed resultaat.

En toch is het van belang dat ook wordt gekeken naar de oorzaak van criminele daden. Wat is de reden dat de criminaliteit zo toeneemt. Dat zijn vragen die de politie niet alleen kan beantwoorden. Daar is onderzoek voor nodig om te zien hoe dit heeft kunnen gebeuren en erger nog: wat wordt eraan gedaan? Want het oppakken van criminelen is één, maar hoe wordt ervoor gezorgd dat er geen nieuwe bij komen en hoe worden draaideurcriminelen voorkomen?

Suriname heeft ervoor gekozen om door een IMF-programma te gaan. Het voordeel is dat er tijd en geld kunnen worden gealloceerd om de effecten van zo een IMF-programma aan te pakken. Vandaar dat er besloten is om van object- naar subjectsubsidie over te stappen en de meest zwakken te ondersteunen. Toch rammelt het programma aan alle kanten. Zo is er bijvoorbeeld niet voor gezorgd dat kinderen van arme ouders door verschillende ondersteuningsmaatregelen toch naar school konden blijven gaan.

De Covid-19-pandemie heeft nog vóór de komst van het Internationaal Monetair Fonds de Surinaamse economie met 13 procent doen inkrimpen. Het aandeel schoolverlaters werd beangstigend veel. Echter, de overheid heeft binnen dit IMF-programma geen specifieke programma’s geschreven om dit aan te pakken.

Het is bovendien bewezen dat in landen die gaan door economische crises de criminaliteit toeneemt. Suriname grenst aan Frans-Guyana en dus technisch gezien aan Europa. Ook de Fransen merken dat het niet goed gaat in Suriname; veel criminaliteit waait over naar daar.

Suriname moet hier serieus naar gaan kijken, want als de Fransen eens een grens trekken en besluiten dat genoeg, genoeg is, kan het wel eens een vreselijke ontnuchtering betekenen voor de mensen in het oosten. Langzaam maar zeker komt dat moment dichterbij. Nu het tij keren is dus bittere noodzaak.