16 April 2024
14:00DE SNIJD / Armand Snijders
Zucht! Hele grote zucht! Dat is het enige dat ik kon bedenken nadat ik enkele dagen geleden las dat Chan volgens de CDS naar China was vertrokken met ‘een kleine maar effectieve delegatie’. Hij stond aan het hoofd van een delegatie van slechts 24 personen. Dat is vergeleken met zijn delegaties naar andere landen misschien ‘klein’, maar voor internationale begrippen nog steeds idioot groot. Echter, Surinaamse politici denken dat ze over de grens indruk maken door zoveel mogelijk mensen in hun kielzog mee te nemen en dat de intellectuele bagage die ze bij zich hebben er niet zoveel toe doet.
Volgens koning Albert van Bibis valt het allemaal mee, zeker in vergelijking met de delegatie waarmee Chans vermaledijde voorganger Desi in 2019 reisde. Want vergelijken om aan te tonen hoe slecht die anderen waren, is standaard bij Chan en consorten. Daarmee proberen ze hun eigen missers te verhullen.
“Ik zou dolgraag eens met Chan en zijn niet al te slimme communicatiemensen rond de tafel willen zitten, zodat ze mij kunnen uitleggen wat er klein en effectief is aan een delegatie van 24 personen”
Desi vloog destijds met een charter naar Kenia en van daaruit met een Chinese vlucht door naar de eindbestemming. Maar ja, die moest met zijn Interpol-signalering wel oppassen welke landen hij aandeed. Hoe dan ook: de samenleving moet van Albert Chan eigenlijk zeer dankbaar zijn dat híj geen charter heeft genomen. Overigens, in dat geval had hij Ronnie wel kunnen meenemen.
Een collega in politiek Den Haag moest keihard lachen toen ik hem dit allemaal vertelde. Hij reist af en toe met (nu demissionair premier) Mark Rutte de wereld over en telt in zijn delegaties hooguit zes tot acht ambtenaren. “En dat is veel, want meestal gaan er maar twee of drie mensen mee. Dus 24 is belachelijk.” Dat wist ik natuurlijk al en het is Chan al zo vaak verteld. Maar ja, wanneer luistert hij naar de kritieken die hij krijgt?
Ik zou dolgraag eens met Chan en zijn niet al te slimme communicatiemensen rond de tafel willen zitten, zodat ze mij kunnen uitleggen wat er klein en effectief is aan een delegatie van 24 personen. En dat terwijl het gehele staatsbezoek welgeteld slechts twee dagen duurt. Maar gezien het gebrekkige intellect vrees ik dat het aan dovemansoren is besteed en dat het totaal geen effect heeft.
De onzin-verklaring van de CDS maakt de burgers wat melancholiek. ‘Laat ze maar reizen’, schreef ik al eens eerder. ‘Zolang ze maar niet proberen te regeren.’ En God behoede ons dat één van de achtergebleven beleidsmakers het in zijn of haar bolle hoofd haalt dat opeens wel gaat doen, want de briljantheid straalt van geen van de gezichten af.
We hoeven in ieder geval niet bang te zijn dat de tijdelijke baas van het land opeens zal proberen te regeren; die heeft het veel te druk met ‘zijn’ goud te verzamelen zodat hij naar de aanstaande verkiezingen toe weer voor Sinterklaas kan spelen om stemmen te kopen. Hij komt er in filmpjes openlijk en zelfs trots voor uit dat van zijn concessies bergen goud worden weggehaald en bij hem worden bezorgd.
Gek hè, dat het met de ordening van de goudsector – die Chan door hem laat uitvoeren – niet zo wil vlotten? Ronnie wil tegelijkertijd de samenleving doen geloven dat hij geen zakelijke betrokkenheid bij zijn goudactiviteiten meer heeft. Want dat mag en kan hij helemaal niet nu hij veepee is. Zijn deels niet al te slimme achterban gelooft dat misschien, maar dat Chan en het parlement, die hem moeten controleren, dat voor zoete koek aannemen, is erg onwaarschijnlijk.
En zo mag iedereen pure lariekoek verkondigen waar ze fluitend mee weg komen. Omdat ze in het machtskliekje zitten waarin de één de ander de hand boven het hoofd houdt, ongeacht de politieke kleur. Bronto van Binnenlandse Zaken zei bijvoorbeeld tijdens het traditionele Ied-gebed op het Onafhankelijkheidsplein dat hij wil dat er voortaan ‘halaal-politiek’ wordt gevoerd, waarbij geen leugens en mooie woorden meer worden verteld. Klinkklare onzin van een man die als minister regelmatig heeft gejokt. En zijn vader kan er ook al bijna een halve eeuw wat van.
Het is inmiddels zo gewoon dat we niets anders gewend zijn. En toch kleuren mensen bij de volgende verkiezingen hun vakje weer rood. Misschien moeten ze, voordat ze dat doen, de onzinlijst van hun kandidaat toch eens echt goed bekijken. Dat geldt uiteraard niet alleen voor het Somo-duo, heel veel collega-politici kunnen er ook wat van.
In de regering zitten ook VHP’ers van wie je je oprecht afvraagt hoe zij ook een ministerspost hebben gekregen. Ik zal deze week Amar van Volksgezondheid en Riad van Openbare Werken echter even sparen. U weet hoe ik over dit kneusjes-duo denk en bovendien zou alle beschikbare ruimte van deze column gevuld worden. Dus zij moeten even wachten.
Overigens, Riad heeft de samenleving een grote dienst bewezen door uit zijn mond te laten flappen dat first lady Mel aan de zijde van Chan onlangs mee was naar Guyana als juridisch adviseur van de president. Dus niet als zijn vrouw. Maar dat hij haar weer eens in een functie heeft benoemd, had hij kennelijk doelbewust verzwegen. Riad zei nog dat zij ‘ook haar bijdrage heeft geleverd’, maar ik vrees dat Chan niet blij was met zijn openheid.
Naar China is zij wel als de eerste vrouw van het land mee. Tenminste, als later niet opeens blijkt dat ze opeens een expert is in het herschikken van schulden. Immers, met Chan is alles mogelijk. Misschien is Mel wel als presidentiële tjauwmin-proever in het vliegtuig gestapt. Want ik vermoed dat Chan extra lang in China blijft om zijn slag te slaan en een megavoorraad smakelijke tjauwmin te verzamelen. Dat is altijd handig om Surinamers mee rustig te houden en vooral vakbondsmensen mee te paaien, als je de verhalen mag geloven. Door veel mensen mee te nemen in zijn delegatie heeft hij genoeg handen om de tjauwmin in het vliegtuig te laden. Want je moet uiteraard niet denken dat hij als president zelf gaat sjouwen.