COLUMN: Werkcultuur, slag en zand

Misschien kan president Bouterse aan de Barbadiaanse premier Mia Mottley vragen waar zij de ballen vandaan haalt om te doen wat zij doet. Vijftienhonderd overheidsambtenaren in dat land worden dezer dagen op straat gezet als onderdeel van een IMF-herstelprogramma voor dat land. Mottley zei niet tegen het IMF dat zij zich meer druk maakt over haar herverkiezing dan over de gezondmaking van de aangezwollen ambtenarij in haar land. De Barbadiaanse premier werd in het weekend aangekondigd als één van de belangrijke personen die Suriname binnenkort aandoet. Het lijkt mij goed als hij haar, los van alle andere zaken die zullen worden besproken, ook vraagt hoe zij in staat is meer aan de dag te leggen van wat zij in fysieke zin niet heeft.

Mottley zou Bouterse dan mogelijk uitleggen dat hij zelf een belangrijke hand heeft in het keren van de cultuur die "we" zo verachten. Want hoewel hij zich vooral beklaagde over de constructiesector, kwam ons staatshoofd tot de conclusie dat "we" geen werkcultuur hebben. Opvallend dat "we" kennelijk geen betrekking heeft op dat deel dat werkt in de agrarische sector. En ook niet op dat deel dat werkt bij Newmont of Rosebel Goldmines en ook niet bij een goed deel van de particuliere bedrijven. Desalniettemin is de opmerking van het staatshoofd terecht wanneer peilingen aangeven dat "we" in de regio inderdaad de laagste productiviteitscijfers halen. Het geeft simpelweg aan dat ergens kennelijk een groot contragewicht is dat ons allemaal in de negatieve peiling trekt.

Het hoeft geen betoog dat dit contragewicht goeddeels zit bij de overheid, parastatalen en een deel van de particulieren. Constateren is één, er wat aan doen blijkt een kluif te zijn die niemand lust. Althans geen enkele beleidsmaker. Mottley leert ons echter dat het beter is ten halve te keren, dan geheel dwalend te blijven. Zij begint met mensen die recent en op contract zijn aangenomen, weer af te snijden. Net als in Suriname zijn het mensen die veelal om politieke redenen onder de pannen zijn gezet. Bouterse zal versteld staan hoeveel mensen op ministeries hem dankbaar zullen zijn dat hij hen heeft bevrijd van klaplopers die werkwilligen, alleen al met hun overtollige aanwezigheid, beletten om goed te werken.

Maar ons staatshoofd zou een goede werkcultuur nog meer van dienst kunnen zijn wanneer hij ook een keer toegeeft aan de langgekoesterde wens van het bedrijfsleven om makkelijker werknemers te kunnen ontslaan. Want we zijn wel het minst productief, maar kennelijk wel het best beschermd. Tot op het punt van de kwestie waarvan deze krant melding maakte dat een man betrapt is op stelen bij zijn werkgever en daarvoor in de bak zit. Alleen werd de ontslagaanvraag afgekeurd, omdat de man niet tevoren de brief persoonlijk kreeg. En dan vraag ik mij samen met de benadeelde ondernemer af hoe gek het niet moet worden, alvorens je iemand kan ontslaan.

En ook hoe erg het niet moet worden alvorens ons staatshoofd in zijn directe omgeving aanleiding vindt om op te treden tegen mensen die alleen willen werken wanneer een slag gemaakt kan worden. Iets waarover hij zich ook beklaagde. Dicht bij hem heeft een medewerker hard gewerkt aan het opzetten van een bedrijf op naam van iemand anders dat hij vervolgens met dikke winst heeft verkocht. Hadden de twee geen ruzie gehad over de afhandeling van de belastingaanslagen, dan waren we nooit iets te weten gekomen over het harde werk dat is verzet om die slag te kunnen maken. Maar ach, "we" constateren en "we" klagen, maar uiteindelijk doen "we" gewoon zand erover.

roziegeur@gmail.com